Στην κόψη του ουρανού και της γης
Είχε μια σπίθα στο βλέμμα η Μαρία που οι άλλοι την έλεγαν τρέλα.
Και μια έκφραση έντονη που την έκανε να μοιάζει αστεία.
Το σώμα κινούνταν φαστ φόργουορντ.
Ξεγλιστρούσε απ’ ανούσιες παρέες.
Ταξίδευε στην κόψη του ουρανού και της γης.
Γιατί εκεί ήταν ακέραιη.
Στο πρόσωπό της,
το τεράστιο στόμα με το μεγάλο «ο» στο τέλος της λέξης «σ’ αγαπώ»,
σε κατάπινε ολόκληρο.
Αυτό τους τρόμαζε όλους.
Το χνότο της πάχνη,
την κάλυπτε, της έδινε μια απόκοσμη όψη.
Στις φλέβες όμως έρεε λάβα.
Έτσι, χάρισε κάποτε ένα κομμάτι ψωμί και το φιλί της σ’ έναν περαστικό.
Από τότε φύτρωσε στην αυλή του σιτάρι.
Μ’ αυτό έθρεψε την οικογένειά του.
Το μικρό κοτσύφι που ράμφιζε το κρανίο της στο πάρκο
περιμένοντας ν’ ανοίξει μια φωλιά στο κεφάλι της για να ζεσταθεί
απέκτησε κάποτε ανθρώπινη φωνή.
Της ψιθύρισε «έλα μαζί μου».
Η Μαρία φόρεσε τα μαύρα του φτερά στα παπούτσια της.
Έφτασε στις εσχατιές της νύχτας.
Με τη λεπίδα της νέας σελήνης έκοψε το κεφάλι της.
Το μεγάλο «ο» στα χείλη της φώναξε «έλα μαζί μου».
Πολύ μου άρεσε αυτο το ποίημα, και δεν μου αρέσουν συχνά…
εύγε!