Χτένιζα τα μαλλιά μου σε ξένο καθρέφτη Με κάθε βούρτσισμα μάκραιναν
Κόμποι ατσάλινοι τα βάραιναν
κι έσερναν τις επιθυμίες μου στη γη
Πενήντα πόντους κόντυνα μέχρι τη μέρα εκείνη
Όμως είπα δεν πάει άλλο πια
Πήρα ψαλίδι, έκοψα σύρριζα τις μπούκλες
κι έσπασα τον καθρέφτη
Πλέον χτενίζω την αντανάκλασή μου
σε λακκούβες με βροχή.
Ακέραιο
Τίποτα δεν μένει ακέραιο για πάντα
Κι εσύ ο ίδιος κάποτε διασπάσαι
Το ένα σου χέρι εδώ, τ’ άλλο παραπέρα
Τα δάχτυλα ξεχασμένα στην τσαγιέρα
Τα πέλματα δίχως φτέρνες
κι ο διασκελισμός μικρός,
δεν φτάνει στο κατώφλι
Η καρδιά βυθισμένη στη σουπιέρα
κολυμπάει ανάμεσα σε μαργαριτάρια
Το κεφάλι σου στερεωμένο σε καρφί
σαν Μέδουσα πετρώνει ό,τι αντικρίζει
Στους κόκκινους τοίχους
μαύρες ραφές στενεύουν το δωμάτιο
Ώσπου αέρας εισβάλει απ’ το σαθρό παράθυρο
Τα μέλη στροβιλίζονται
Σαν τον Πενθέα
μιαν ύβριν κουβαλάς
και αιωρείσαι διαμελισμένος στο σαλόνι
Ας είναι μονάχα ισχυρός σαν δίνη ο άνεμος
να παρασύρει τη στέγη
να μπορέσει και το σώμα κάπου μακριά
να ξαναβρεί τη συνοχή του.
Η Μαρία Λεβαντή γεννήθηκε στην Καστοριά την τελευταία μέρα του χειμώνα του 1982. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο ΑΠΘ και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Κλασική Αρχαιολογία. Ποιήματα και διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικά έργα και λογοτεχνικά περιοδικά. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
