Όταν περνάει κανείς μπροστά από την Παλαιά Λυρική Σκηνή -το θέατρο Ολύμπια- που έκανε τα πρώτα της βήματα επί Γερμανικής Κατοχής, έχει την αίσθηση ότι ο χρόνος σταμάτησε και ότι είμαστε εκεί πίσω, και ότι οι Γερμανοί και οι φίλοι των Γερμανών είναι ακόμη εδώ και κυβερνούν. Εγκατάλειψη και ακαθαρσία είναι οι δύο κύριες συνιστώσες του τοπίου της αθλιότητος. Από πίσω, διαφεντεύει τύχες ανθρώπων και κτιρίων, η αποικιακή υποταγή, η υποκρισία και το ψεύδος. Το λαμπρό κτίριο, κόσμημα αρχιτεκτονικής, με την άριστη ακουστική, έχει γίνει αποθήκη για τις σκούπες, κάτω πάντα από επιστρώσεις υποκρισίας, υποταγής, υποκλίσεων του κράτους-πελάτη στο αφεντικό του. Κλειστά όλα τα γύρω καταστήματα, πεζοδρόμια άθλια, υποβαθμισμένη η ένδοξη οδός Ακαδημίας. Κλειστό το «Αρχοντικόν» όπου οι γοητευτικές χορεύτριες περνούσαν λίγη ώρα πριν από την εμφάνισή τους στο μπαλέτο της ΕΛΣ, ένα χάρμα οφθαλμών. Τώρα σιωπή, ψέμα, υποκρισία, σκόνη, κατεβασμένα ρολά. Το client-state, διπλωμένο στους τεμενάδες μπροστά στ’ αφεντικά του που είναι, σχεδόν, και τ’ αφεντικά της Ευρώπης, εκλιπαρεί δάνεια, για όπλα, για να στείλει στο θάνατο τους πτυχιούχους που δουλεύουνε ντελιβεράδες και μπαρτέντερς. Και σκάβει, σκάβει, το νεο-αποικιακό κράτος, σκάβει ολοένα για να θρέψει τις ελίτ. Ενώ η ωραία άγνωστος, η υπέροχη καλλονή, σαν την Miss Havisham, περιμένει. Τι περιμένει; Την απελευθέρωση από τους Γερμανούς μου ψιθύρισε κάποιος, κι έφυγε …

29-6-2022