Όταν περνάει κανείς μπροστά από το παμπάλαιο Ωδείο Αθηνών, στην οδό Φειδίου, νιώθει σαν να βλέπει το θρίλερ του Χίτσκοκ, The trouble with Harry, όμως εννοείται, χωρίς το ταλέντο και την ευφυΐα του Χίτσκοκ. Είναι, πολύ απλά, το κτίριο αυτό, ένας πολιτισμικός σκουπιδοτενεκές, και εκφράζει την πολιτισμική, σε μεγέθη real time, κατάσταση, αυτής της μικρής χώρας που θέλει να κυριαρχήσει και στις Αντίλλες και εις τας νήσους του Μαυρικίου και παντού, κραδαίνοντας τον Πυρσό της Δημοκρατίας. Και άλλα πολλά κραδαίνοντας, εκτός από ένα, την Σεμνότητα. Ίσως αυτό που οι Βικτωριανοί ονόμαζαν decorum. Κάτι πολύ βαθύ, που δεν είναι τυπολατρία. Περνάω λοιπόν από το Πρώην Ωδείο – Νυν Σκουπιδοτενεκέ, και σκέφτομαι τον Μανώλη Καλομοίρη που συνέθεσε και δίδαξε εκεί, και την Κρινιώ Καλομοίρη, την κόρη του που και εκείνη δίδαξε εκεί μουσική και φωνητική. Βέβαια, ως άνθρωποι θα είχαν ελαττώματα, αλλά το μεγαλύτερό τους ελάττωμα ίσως ήταν ότι ήτανε Μικρασιάτες. Σκέφτομαι και τον Νικόλαο Μάντζαρο που φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τον θάνατό του και που δεν του συγχωρήσανε ότι έγραψε «δυτική» μουσική, ότι έφερε την Ιταλική μουσική στην Ελλάδα. Τόσα μα τόσα έργα του χαμένα! Και είναι αριστουργηματικά τα έργα του, όσα μπορεί ν’ ακούσει κανείς. Μέσα από τον Μάντζαρο, μέσα από μία στάση σεβασμού απέναντι στο Παλαιό Ωδείο, θα μπορούσε ν’ αρχίσει κάτι. Αλλά όχι, The trouble with Harry, είναι ότι διακόσια χρόνια τώρα ο Χάρυ κάνει μόνον αυτό, το ίδιο, και το ίδιο, και το ίδιο, και το ίδιο. Κι έτσι αφήνεται το Ωδείο της Φειδίου, ο πολιτισμικός σκουπιδοτενεκές της πολύ-πολύ μικρής αυτής χώρας να σαπίζει κι άλλο, αν μπορεί να γίνει αυτό, δίπλα στο νεοκλασικό κτίριο της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής, που, λίγο πιο έξυπνα, παλιώνει κι αυτό. Ας μην χτυπάει πολύ η διαφορά.
