Όταν περνάει κανείς από την στοά του Ορφέα δίπλα στο παλιό Αρσάκειο και είναι παλιός Αθηναίος ή παλιά Αθηναία, νιώθει την πληγή να ανοίγει ακόμη πιο πολύ κοροϊδευτικά τα χείλη της, κι εξ ίσου έντονα νιώθει την τάση φυγής. Να φύγει, να φύγει μακριά από την φρίκη της ψεύτικης πρωτεύουσας Αθήνας, τον ερμητικά κλειστό σκουπιδότοπο που σαρκάζει και εμπαίζει πολίτες που μοιάζει να είναι ανίκανοι να αμυνθούν. Ένα – ένα βλέπει κανείς στην στοά του Ορφέα τα σκαλοπάτια της καταβαράθρωσης, του ξεπεσμού της Αθήνας, μίας πόλεως που κάποτε ήταν κάτι. ΣΗΜΑΙΝΕ. Τώρα δεν σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από την καθολική υπερίσχυση των ελίτ των σκοτεινών και αποκρυφιστικών Μαινάδων που σπέρνοντας μίσος καταστρέφουν. Πώς ήτανε και πώς είναι τώρα η στοά του Ορφέα, Ορφέως όπως λέγαμε κάποτε! Τι ομορφιά, τι μαγαζιά, ωραία πράγματα ν’ ακουμπήσεις πάνω τους το βλέμμα σου, το καφενείο με τους μυστήριους που το είχανε και τα μυστήρια γκαρσόνια, αλλά έστω υπήρχε, ήτανε κάτι. Τόπος ραντεβού, πού να συναντηθούμε, λέγαμε. Στη Στοά του Ορφέα. Τώρα, τίποτα, καταστροφή, βρωμιά και ατελείωτα ψέματα. Ψέματα χωρίς τέλος. Ψευδής εικόνα της πολιτείας, του κράτους, της πόλης, των πολιτών. Ψέματα από την τηλεόραση, τις εφημερίδες, τα ανακοινωθέντα. Μόνον μία αλήθεια: η συστηματική καταστροφή του έθους της πόλης, του έθους της χώρας, και η αντικατάσταση του αργά –  αλλά σταθερά, με ένα άλλο έθος: Το ουσιώδες έθος του Φασιστο-Ναζισμού. Να, κάποτε εκεί, υπήρχε η στοά του βιβλίου, τώρα τι υπάρχει; Τίποτα. Μία καταστροφή, μία απόλυτη εγκατάλειψη, ερείπια μιας νεκρής πόλης, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς οντολογικό βάθος. Η Στοά του Ορφέα, είναι το νεκροταφείο, το κουφάρι μιας χώρας που είναι έτοιμη να παραδοθεί, ακολουθώντας τις κυβερνώσες ελίτ, τις ελίτ πάνω από κόμματα, και οργανώσεις και μέσα σ’ αυτά. Τις ελίτ – Μαινάδες που σκοτώσανε και φάγανε τη χώρα, όπως σκοτώσανε και φάγανε τον μυθικό Ορφέα.

Αύγουστος 2022