Όταν περνάει κανείς μπροστά από το κτίριο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, πετάει στο παρελθόν, σαν να μετέχει σε κάποιο φιλμ science-fiction. Το κτίριο ακόμη ωραίο και επιβλητικό, κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα αριστούργημα. Αλλά τώρα είναι σαν ν’ ανοίγεις ένα θλιβερό σεντούκι σε μια μισοσκότεινη σοφίτα. Κατεστράφη ο Άρειο Πάγος και μεταστεγάστηκε σ’ ένα μεγάλο γκαράζ, έδυσε για πάντα το Συμβούλιο της Επικρατείας, μόνο ο τίτλος μένει, πρόχειρα μεταστεγασμένο στο ένδοξο παλαιό Αρσάκειο, κατεστραμμένο και αυτό. Αλλά όλα αυτά μιλούν, πάνω απ’ όλα για την θανάτωση του Δικαίου στην Ελλάδα, με αργό, βασανιστικό θάνατο. Πάει πέρασε, η εποχή του Μεγάλου Δικαίου, με τους Μεγάλους Δασκάλους, τις μεγάλες Δίκες, τις μνημειώδεις αγορεύσεις των Δικηγόρων (mâitres), τον φιλοσοφικό στοχασμό επάνω στο Δίκαιο. Το Δίκαιο έχει περιέλθει εις χείρας των εξαρτημένων, δουλικών, ελίτ οι οποίες κυβερνούν αυτήν τη χώρα. Έχει κατασταλεί η θεμελιακή αρχή του Διαφωτισμού, η Διάκριση των Εξουσιών, την οποία ανέπτυξαν ο John Locke, 1632-1704 και ο Σαρλ-Λουι, Βαρώνος ντε Μοντεσκιέ, 1687-1755. Αρχές οι οποίες υπέστησαν βέβαια αλλαγές μέσα στους αιώνες, με την δημιουργία του σύγχρονου κράτους Λεβιάθαν, με την απέραντη γραφειοκρατία και τις ατελείωτες εξειδικεύσεις, οι οποίες φαλκιδεύουν δυνατότητες γνώσης, αναγνώρισης και επιλογής.
Αλλά αν οι βασικές αρχές της Διακρίσεως των Εξουσιών δεν υπάρχουν και η θέση τους καταλαμβάνεται από τις διαφόρων ειδών ελίτ, οι οποίες πολλές φορές είναι φορείς ιδεολογημάτων μεσσιανικού, θρησκοληπτικού ή κρυπτο-ρατσιστικού περιεχομένου, καταλύεται υπογείως το κράτος Δικαίου και στη θέση του είναι το τίποτα. Ένα Τεχνολογικό Τίποτα. Που ούτε καν αυτό δεν έχουμε στην μικρή αυτή χώρα, η οποία απασχολημένη με το να μεταλαμπαδεύει την Δημοκρατία στις μικρονησίδες του Αρχιπελάγους, έχει οπισθοχωρήσει, τραγικά, και έχει μείνει, πάλι τραγικά, χωρίς Δίκαιο, άρα, επί της ουσίας, χωρίς Λόγο Υπάρξεως.
