«Μια ζαριά – μουρμούρισε – ποτέ δεν θα καταργήσει το τυχαίο» και συνέχισε να περπατά ανάμεσα σε άγρια χόρτα, σε εγκαταλελειμμένους  κήπους ευκλείδειας γεωμέτρησης·  όλα στον τόπο αυτό ήταν τρίγωνα, μικρά τρίγωνα, μικρότερα κι ακόμη πιο μικρά. Πολλά κελιά φυλακής ή περισυλλογής, όπως έλεγαν τα χρόνια εκείνα – τα χρόνια της πρώτης ώρας–  σε μια χώρα δίχως ραχοκοκαλιά, δίχως πέτρα, δίχως μάρμαρο· χώμα μόνο χώμα. Το χώμα δεν έχει συνέχεια, το χώμα δεν έχει χρώμα, είναι το στρώμα του φευγαλέου που καταργεί την απάτη της ιστορίας, είναι η θαμπή ψευδαίσθηση μιας κοσμικής αναπνοής. Το τίποτα την ώρα που αγκαλιάζει το ποτέ. Εκείνη την ώρα, έξω από το μοναστήρι του Αγίου Γκίλντα του Σοφού την ονειρεύτηκε, ονειρεύτηκε πάλι τη θάλασσα, κάθε φορά που τον αγκάλιαζε η θάλασσα επούλωνε και τις πληγές του, μέσα στο νερό γινόταν πάλι άνθρωπος. Έκλεισε τα μάτια και περιμένοντας μέσα στη αποπνικτική ζέστη του σιδηροδρομικού σταθμού συνέχισε να ακούει τη θάλασσα. Το βαγόνι του ήταν γεμάτο μεθυσμένους σταυροφόρους και τριχωτούς καβγατζήδες που χειρονομούσαν ασταμάτητα πίνοντας μπύρες της αμφίβολης ποιότητας. Ούτε σπαθιά, ούτε πανοπλίες, είχαν φροντίσει να τα παραδώσουν στις ενδύτριες  λίγο πριν αρχίσει η τελευταία πράξη, τότε εγκατέλειπαν το θέατρο για να πουλήσουν τα βαμμένα κορμιά τους σε μηχανοδηγούς, στρατιώτες  και καλόγηρους λέγοντας πάντα το ίδιο παραμύθι, πως ήταν τάχατε σταυροφόροι, αλλά κανείς δεν ήξερε πως και που σταυροφορούσαν. Όλα ήταν ένα μεγάλο ψέμα, ένα παραμύθι κι εκείνος συνέχιζε να ονειρεύεται πως περπατούσαν μαζί δίπλα στη θάλασσα. Κάθε πρωί το κορμί του ήταν γεμάτο πληγές.  Ξυπνούσε μέσα σε ένα από τα ακόμη πιο μικρά τρίγωνα που κάποιοι τα έλεγαν κελιά  

Ήταν μόνος πάνω στη σκηνή, χειρονομούσε παθιασμένος μιλώντας σε αόρατο κοινό: «Ρομπέρτα είναι αδύνατον να προχωρήσουμε ανάμεσα σε τόσα ψυχανθή, Ρομπέρτα οι ρίζες τους είναι επικίνδυνες και τα άνθη τους μοιάζουν με πεταλούδες· οι πεταλούδες, να ξέρεις είναι επικίνδυνες, δεν απαντάς ε; Μα, επιτέλους,  πόσες φορές θα σε ρωτήσω τι ξέρεις, σε ρώτησα και σήμερα το πρωί,  το «επί τέλους» έχει κι αυτό μια αρχή κι ένα τέλος, σήμερα το πρωί που διασχίζαμε περιβόλι με τις πορτοκαλιές, το χώμα ήταν νοτισμένο…» Τότε το αίμα έτρεξε από τα γυμνά πόδια του, τότε σταμάτησε κι άρχισε ν’ ανεβαίνει με δυσκολία τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Γολγοθά, σε ένα Γολγοθά κατακόκκινο, πάνω του χτυπούσε ένα σκληρό φως. «Να κατεβάσω λίγο την ένταση» ακούστηκε, από την καμπίνα, ο φωτιστής  που έκανε διορθώσεις. Δεν απάντησε,  σήκωσε τους ώμους του και ανέβηκε το δεύτερο σκαλοπάτι· αργά πολύ αργά, λες και προσπαθούσε να παγώσει την εικόνα του για να μην  αφήσει το ποτέ να ακουμπήσει πάνω στο τίποτα. Θυμήθηκε τον κάμπο με τα ψυχανθή, τη Ρομπέρτα που κάθε βράδυ, επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια για τον νεκρό θηριοδαμαστή,  πέντε ολόκληρα λεπτά, ένας ανόητος μονόλογος, ψεύτικος, άγλωσσος, προκλητικά κούφιος. Η Ρομπέρτα ήταν η ερωμένη του θεατρώνη, κάποιοι έλεγαν ο  εραστής του. Ποτέ δεν είχαν διασχίσει μαζί κάμπους με πορτοκαλιές, δεν θυμόταν κάτι τέτοιο. Ανέβηκε το τρίτο σκαλοπάτι, το φως χαμήλωσε αισθητά, το κόκκινο του Γολγοθά έχασε την λάμψη του, η σκηνή ήταν στρωμένη με χώμα κόκκινο, χώμα βαμμένο σαν τα μαλλιά της Ρομπέρτας· δεν είχε πια σημασία. Άρχισε να ανεβαίνει πάνω στο σταυρό, έτοιμος  να σταυρωθεί, όπως κάθε βράδυ.

Στον προτελευταίο γάντζο γλίστρησε, η πτώση ήταν αστραπιαία. Την ώρα που άναψαν τα φώτα η Ρομπέρτα πέρασε τρέχοντας γυμνή δίπλα από τον νεκρό. Κρύφτηκε στο παραβάν και φώναξε: «Θέλω το πρώτο μας φιλί να έχει γεύση πορτοκάλι». Δεν έμαθε κανείς τι απέγινε.

Ιατροδικαστικό πόρισμα: καρδιακή ανακοπή κατά την διάρκεια της πτώσης   

Προδημοσίευση από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων «Οι άλλοι θάνατοι» (προσωρινός ενδεχομένως τίτλος)  που θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη του 2021