Κάνοντας μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία, ένα εξώφυλλο τράβηξε την προσοχή μου. Λιτό, πρωτότυπο, ευρηματικό! ΣΥΝΤΜΗΣΕΙΣ, ο τίτλος του. Άρχιζε και τελείωνε με Σ, το 18ο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Η λέξη επαναλαμβάνονταν εκ των άνω προς τα κάτω δέκα φορές, όσες και τα γράμματα που την αποτελούσαν, μόνο που στην κάθε επανάληψη, έλειπε ένα γράμμα, ώσπου στο τέλος έμεινε μόνο το Σ, και το αποτέλεσμα ένα ανεστραμμένο, ορθογώνιο τρίγωνο. Δεξιά, μικροσκοπικό το λογότυπο του Εκδοτικού Οίκου, Ιωλκός, και στο κάτω μέρος όπου, συνήθως, η θέση του λογοτύπου, με μικρογράμματη γραφή το ονοματεπώνυμο του ποιητή, κωνσταντίνος ι. κορίδης. Τι μήνυμα, άραγε, να έστελνε η έξοχη αυτή εικαστική σύνθεση, αποτελούμενη από μία μόνο Λέξη στο υπόλευκο εξώφυλλο του βιβλίου;
Αναζητώντας την απάντηση, το αγόρασα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Το “αυτί” του εξωφύλλου, όπου τα βιογραφικά του συγγραφέα, εδώ κενό. Τα βρίσκει κανείς στην τέταρτη σελίδα, γιατί άραγε; Λιτή η αφιέρωση του βιβλίου, όπως και η αισθητική των σελίδων του και γεμάτη απόγνωση η διαπίστωση του ΑΛΑΙΝ ΜΠΟΣΚΕ, που αποτελεί το motto της ποιητικής συλλογής. Εξαιρετική αισθητική στο εσωτερικό του. Και καθώς διαπίστωσα πως πρόκειται για δίστιχα στην αρχή και ολιγόστιχα στη συνέχεια ποιήματα, προετοιμάστηκα να έρθω αντιμέτωπη με ένα από τα δυσκολότερα είδη της ποίησης. Το μάτι έπεσε σε κάποιους από τους τίτλους των ποιημάτων και βυθιζόμενη στις σελίδες του, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον Ποιητή και να γευτώ τα δώρα του. Επιλέγω λίγα από αυτά :
ΠΑΡΑΔΟΧΗ
Ανεμελιά,
πόσο ζηλεύω την ωριμότητά σου!
Η ωριμότητα, το απόσταγμα του δαιδαλώδους της σκέψης και η ανεμελιά το επακόλουθό της, μονολόγησα.
ΣΤΙΞΗ
Η άνω τελεία αγάπησε το κόμμα
και η συνέχεια χάθηκε στο ερώτημα
Αλήθεια, πόσο εύκολα η βεβαιότητα μπορεί να μετατραπεί στο αντίθετό της;
ΣΥΝΕΠΕΙΑ
Μια νύχτα ξεκινά
για να παραδοθεί στη μέρα.
Η διαδρομή από το σκότος στο φως, από την άγνοια στη γνώση. Αυτό θέλει, άραγε, να πει ο ποιητής;
ΕΠΟΧΗ
Σαν τον καφέ το καλοκαίρι.
Στην αρχή καίει,
στη μέση πίνεται ευχάριστα
και στο τέλος αφήνει το κατακάθι του.
Γεμάτη ζέση η ζωή στην περίοδο της νιότης. Ακολουθεί η σιγουριά της ωριμότητας, πίκρα στο τέλος, από τα όνειρα που χάθηκαν.
ΠΡΟΣΤΑΓΗ
Σηκώστε και πετάξτε τις πέτρες πάνω μας
για να φωτιστούν τα λουλούδια κάτω από αυτές.
Το καινούριο δεν μπορεί να ανθίσει, αν δεν παραμερίσει το παλιό. Πόσοι, άραγε, παραμερίζουν για να “ανθίσει” το νέο; Πόσοι υποκλίνονται στο μεγαλείο του; Και ο λόγος του Νομπελίστα Οικονομολόγου, Μοχάμεντ Γιουνούς, έρχεται να επιβεβαιώσει το λόγο του ποιητή. «Αν ακολουθείς τους παλιούς κανόνες, θα φτάνεις πάντα στους παλιούς προορισμούς. Αν ονειρεύεσαι νέους προορισμούς πρέπει να επινοήσεις νέους τρόπους και κανόνες.».
ΕΛΛΗΝΑΣ
Παραιτήθηκε από την υποχρέωση της παραίτησης
και υποχρεώθηκε στη μόνιμη σκλαβιά του.
Ο προσκολλημένος στο παρελθόν, άνθρωπος, είναι καταδικασμένος σε στασιμότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Γιατί, γιατί ο Έλληνας σταμάτησε τον αγώνα για Πρόοδο και για Ελευθερία;
ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ
Οι χώροι ερημώνουν,
αλλά οι φωνές ριζώνουν.
Εκείνο που κρατάει ζωντανό τον άνθρωπο, είναι ο Λόγος, με τη μορφή της Γραφής και η σκέψη ανέτρεξε στο Διονύσιο Σολωμό: «Φεύγουμε εμείς, το έργο μας για την πατρίδα μένει». Έτσι οι φωνές γίνονται ρίζες, βλασταίνουν και καρποφορούν.
ΕΜΠΟΡΙΑ
Ώρες πολλές αναζητώ τ’ αποκούμπι μου,
αλλά κείνο σεργιανίζει με το συνέταιρό μου.
Η διαφορετική θεώρηση και αξιολόγηση του ίδιου πράγματος. Το μεγίστης σημασίας για τον έναν, ήσσονος για τον άλλον. Τι κρίμα!
ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Με δυο τάλιρα αγόρασαν το μέλλον∙
κόστιζε, όμως, ένα.
Πόση προσοχή χρειάζεται, αλήθεια, η ακριβής αποτίμηση; Πώς, όμως, μπορεί να αποτιμηθεί το “άγνωστο” μέλλον;
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Όλοι κάτω από τις βάσεις στις Πανελλήνιες:
«Να κλίνετε το ρήμα “αγαπώ”».
Απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια επιτυχία και κατάκτηση είναι η αγάπη.
ΑΝΑΓΚΗ
Το παράθυρο του δωματίου μου κλειστό
Μια κίνησή σου θα το ανοίξει.
Το φως θα μπει
κι ο τυφλός νους μου
θα ξυπνήσει
από το γέλιο του ήλιου σου.
Πόσο αναγκαία είναι η συνύπαρξη! Είναι αυτή που διαλύει τα σκοτάδια. Αυτή που γεμίζει την ψυχή μας με φως.
ΞΗΜΕΡΩΜΑ
Αποβραδίς ψυχές μας χαμογελούν,
στέκονται στα όνειρά μας
μα παγωμένες το πρωί- χέρι- χέρι-
αρνούνται την ύπαρξή τους
Το πρωί δείχνει γυμνή την πραγματικότητα, παγώνει στη θύμηση τα όνειρα, σε αντίθεση με τη νύχτα, που τα ζωντανεύει.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Σεις που τα μάρμαρα ζητάτε πίσω,
αναρωτηθήκατε εάν η γύμνια τους
θέλει να σμίξει με τη γύμνια σας;
Δείγμα τρανό του Ελληνικού πολιτισμού τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Δημιουργήματα τέχνης κι εμείς, οι σημερινοί μιμητές και όχι δημιουργοί τα ζητάμε. Ο πολιτισμός, όμως, θέλει πολιτισμένο εκτιμητή, για να τον αναδείξει, αλλιώς, μένει γράμμα κενό.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Οι λέξεις πασχίζουν να βρουν μορφή
στων δακρύων σου το σύμπαν.
Σιωπή… γεννήθηκε το ποίημα.
Η ποίηση είναι αποτέλεσμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης, η οποία εξωτερικεύεται με τις λέξεις. Λέξεις, τα οχήματα που μεταφέρουν σκέψεις και συναισθήματα.
ΕΝΩΣΗ
Απρόσκλητες μνήμες ταλανίζουν το εγώ μας
κι εκείνο ξορκίζει το χτες για ένα καλύτερο αύριο:
Εμείς.
Το μέλλον μπορεί να είναι δημιουργικό μόνο μέσα από την αρμονική συνύπαρξη. «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ», θα μας πει ο Στρατηγός του Είκοσι Ένα.
Και είναι τα δώρα ανεκτίμητα, που μας προσφέρονται μέσα από το ΕΜΕΙΣ, όπως τα πολύτιμα δώρα της ποιητικής συλλογής, ΣΥΝΤΜΗΣΕΙΣ, του Κωνσταντίνου Κορίδη, με τη συνοπτική γραφή, το πλούσιο περιεχόμενο, τον προβληματισμό και το βαθύ στοχασμό.
Ο Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Διευθύνει τις εκδόσεις Ιωλκός από το 1996. Παράλληλα είναι επιμελητής εκδόσεων και υπεύθυνος γνωστών ιστορικών και λογοτεχνικών σειρών βιβλίων.
