εντύπωση  ενώ ανατέλλει ο ήλιος

                                                                          στον Claude Monet

Ο πρόπαππος μου Ονορέ,  μέγας μες στο  Παρίσι   τεχνοκρίτης,  τη ζήση του  ανάλωσε κι  όλη  την αυθεντία  ενάντια κάποιων Μονέ Σεζάν Ρενουάρ Ντεγκά… μα  ο πάππος μου ξεχάστηκε  ενώ αυτοί  δοξάζονται   στου κόσμου    τα μουσεία.  Εχθές όμως  στον ύπνο μου  μπαίνει  στα  ξαφνικά  αγριεμένος όπως πάντα και ρωτά: « Έ… πού το πάει δηλαδή  της τέχνης  η πορεία…»

Πριν καν σκεφτώ κάτι να πω

τον βλέπω να βυθίζεται  σ’ ένα υδάτινο τοπίο 

λίμνη  θάλασσα

ενώ κυρίαρχος ο  ήλιος ανατέλλει

μπερδεύοντας γαλάζια με πορτοκαλιά

τα σύννεφα με κύματα τα πράσινα με τις σκιές

τις βάρκες με φαντάσματα

με τις αχνές γραμμές αόριστης στεριάς…

μοιάζει λιμάνι που επιπλέει στην αχλή

το νιώθω σαν να με καλεί

με ιριδισμούς υπαινιγμούς στο ακαθόριστο  επίμονα με έλκει…

αισθαντική εντύπωση μετέωρη στιγμή

απ’ το περίγραμμα μου διαφεύγω

η αντανάκλαση μου στο νερό ακολουθεί

έξω από κάθε προφανές ασώματη ελεύθερη

στο φάσμα του φωτός πολύχρωμη…

και να…  κοντεύω πλησιάζω

λίγο ακόμα φτάνω α!…

εμπρός μου τέρας του νερού στέκει ο Ονορέ

 ρωτώντας  με  «Κι εσύ… πού πας;»

Καημένε πάππε Ονορέ,  βγάλε το πια απ’ το νου σου. Γύρνα μακάριος στους κήπους  της Εδέμ με τους ομότιμους σου.