Covid 19

Ανεστάλησαν τα όνειρα.

Ερμητικά κλειστές σε συστροφή οι αγκαλιές,

αδυνατούν ν’ ανθίσουν και το ποθούμενο να περικλείσουν.

Γυμνώθηκαν από συναίσθημα τα αποστειρωμένα χέρια,

πιστοί κι υπάκουοι υπήκοοι απαγορεύσεων και προτροπών.

Τα προσωπεία, κρύβουν το προσφιλές της έκφρασης

την γνησιότητα της ανάγνωσης αναιρώντας

κι εγκαταλείποντάς την σε εκκρεμότητα άδηλη.

Υπάρξεις δεν σμίγουν.

Οι επαφές, ανέπαφες κι εκ του μακρόθεν διεκδικούνται

για ν’ αποτρέψουν τον θανατηφόρο βιασμό

και του κακού το πνεύμα να ξορκίσουν.

Ζωή σε θανατηφόρο στασιμότητα.

Κι όλο αυτό προς τι;

Για έναν απεχθή, επιθετικό, φονικό και άστοργο ιό

που ουδέποτε θα μεταλλαχθεί

σε προσηνή, περιθάλποντα και φιλόστοργο υιό.

Πάντοτε όμως παρών ο αφανής και αυτοφυής έρως,

αυτός ο προαγωγός της ανάστασης της ζωής,

αγνοεί τις προειδοποιήσεις και απειλεί με νέες εκβλαστήσεις.

Ερωτευθείτε λοιπόν

ό,τι καλό σηματοδοτεί την καθημερινότητά σας

και περιλούστε το με φως, ενθυμούμενοι πως

το πένθος ενδημεί μόνον εκεί, όπου αυτό απουσιάζει.