ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΤΑ

Η χρυσή τομή της ηδονής,

μάλλον είναι ο τέλειος συνδυασμός ζωής και θανάτου,

που μακρόσυρτα στοιχειώνει

 δωμάτια σε φθαρμένα σπίτια.

Δυσανάλογη η ώρα με το φως έξω

Τρείς δεκαετίες μετά,

Νομίζω ότι η καρδιά μου αποκτάει σχήμα

την στιγμή που σε άγριο ρέμα την χάνω.

Τρείς δεκαετίες μετά,

αποχωρώ με αυταρχική άνεση

και πέπλα από κασμίρι

από τόπους στους οποίους δεν υπήρξε η μορφή μου.

Αναπολώ την αγαπημένη μου άγρια φύση,

την υπερβολική έκθεση στον ωμό ήλιο,

την ξεθωριασμένη ανεξαρτησία,

και τους φλεγόμενους ωκεανούς που άφηναν τον κόσμο άναυδο.

Επιστρέφοντας στο μηδενικό σήμερα,

ελάχιστα τους σπόρους μου ποτίζω,

δεν ενδίδω,

μόνο να ξεχύνονται και να φυλάσσονται προσέχω.

Πλέον χέρια διπλώνουν

και οι αρθρώσεις των ποδιών ορθώνονται

την στιγμή της ηδονής,

με στόμα ανοιχτό που δεν καταλαβαίνει.

Απ’ άκρου εις άκρον βουτηγμένη στις θάλασσες των ηπείρων,

λουσμένη με ηλιοβασιλέματα γυμνών αρωμάτων,

βλεμμάτων στημένων,

μεταφορών και περιστροφών του κόσμου μου.

Κι όταν γυρνάω πλέον αργά,

έχω ξεχάσει την Λάχεση που γλυκά την δικαίωνα,

την Άτη με τις χρυσές ρωγμές της,

και την γυμνή Νέμεση.

Μηδέν στρώματα υφάσματος ανάμεσα στο δέρμα

Απεγνωσμένη ζήτηση για γραμμές και φλέβες

του ομοιόμορφου δέρματος,

Ολοένα οι κλειδώσεις έκλειναν η μία την άλλη.

Εκμαγείο,

μελαγχολικό κενό

κι η μόνη ταύτισή μου είναι ο ατέρμων κοχλίας,

η μόνη μου ταύτιση είναι η ίδια η πηγή της ζωής.