ΜΙΜΝΕΡΜΟΥ * 1D

 Tι είναι η ζωή, τι είναι η χαρά δίχως την Αφροδίτη τη χρυσή;

Κάλλιο να πέθαινα όταν δε θα με νοιάζουν πια  

του έρωτα το κρυφοσμίξιμο και τα γλυκά του δώρα

και το κρεβάτι το ερωτικό, της νιότης τούτοι οι ανθοί

που άντρες και γυναίκες σαγηνεύουν.

Σαν έρθουν τα πικρά τα γηρατειά

που άσχημο αλλά και άχρηστο τον άνθρωπο τον κάνουν,

τον νου του συνεχώς μαύρες τον τυραννούνε έγνοιες,

κι ούτε του ήλιου τις αχτίνες νιώθει χαρά να τις θωρεί·

τονε μισούνε τα παιδιά, του ’χουνε περιφρόνια οι γυναίκες.

Τόσο σκληρά έκανε τα γεράματα ο θεός.

AΓΝΩΣΤΟΥ Π.Α. V, 305

   Eκεί κοντά στο σούρουπο, με φίλησε μια κόρη με τα υγρά τα χείλη της.

   Νέκταρ ήταν το φίλημα, γιατί το στόμα της νέκταρ μοσχοβολούσε·

   κι έχω μεθύσει με το φίλημα, γιατί ήπια έρωτα πολύ.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ Π.Α. VII, 671

           Xάροντα, πέρα για πέρα άπληστε, γιατί τον νεαρό τον ΄Ατταλο

           έτσι απερίσκεπτα τον άρπαξες;

           Μήπως δε θα ’τανε δικός σου, κι αν γεροντάκι πέθαινε;

AΓΝΩΣΤΟΥ Π.Α. ΧΙ, 125

            Ο Κρατέας ο γιατρός κι ο νεκροθάφτης Δάμων

            με όρκο από κοινού μια συμφωνία μυστική

            εκάναν μεταξύ τους. ΄Ετσι λοιπόν ο ένας τους,

            όσες λουρίδες έκλεβε απ’ τα σάβανα

            στον φίλο του Κρατέα τις έστελνε για επιδέσμους.

            Και σ’ ανταπόδοση ο Κρατέας, για ενταφιασμό τού έστελνε

            όλους αυτούς που απ’ τα χέρια του τη…γιατρειά εβρήκαν.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ Π. Α. XVI, 304

           Kαταλεπτώς ανιστορώντας, ΄Ομηρε, την πόλη που ’καψε η φωτιά,

           τις πολιτείες άφησες τις άπαρτες να τη φθονούνε. 

* Ο Μίμνερμος είναι λυρικός ποιητής ο οποίος θεωρείται ιδρυτής της ερωτικής ελεγείας. Καταγόταν από την ιωνική Κολοφώνα της Μικράς Ασίας, και η ακμή του τοποθετείται περίπου στο 600 π. Χ. Πρώτος ο Μίμνερμος απομακρύνθηκε από τον πολεμικό και πολιτικό χαρακτήρα της ελεγείας και καλλιέργησε την υποκειμενική ποίηση, όπου εμπνέεται από δύο κυρίαρχα θέματα, τον έρωτα και τον θάνατο. Στα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσματα του έργου του υμνεί τα νιάτα και τον έρωτα, θρηνεί για τα γηρατειά που οδηγούν στον θάνατο. Οι στίχοι του, που τους διαπερνά μια τρυφερότητα και μια γλυκιά μελαγχολία, μαρτυρούν μεγάλη δεξιοτεχνία στον λόγο. Υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στους αλεξανδρινούς και Ρωμαίους ποιητές.