ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

Φούσκωσε μέσα μου 

πάλι

αυτή η ζύμη της απουσίας σου

Κι ας πετροβολώ συνέχεια το δέντρο των αναμνήσεων 

οι καρποί του με κοιτούν άφθαρτοι

 και με μαστιγώνουν

Καμιά φορά θυμώνω 

για τις τεράστιες λακκούβες του μυαλού

που τσαλαβουτώ συνέχεια

και δε λέω να φορέσω ρούχα καθαρά

Άλλες φορές πάλι χαίρομαι 

γιατί οι θάλασσες που ήπιαμε μαζί είναι ατέλειωτες

και η αλμύρα τους θα ψήνει τη λιακάδα 

των  ονείρων μου

Τελευταία γεμίζω την κούπα του καφέ με ζάχαρη 

θα είναι μάλλον 

επειδή μου λείπει η μυρωδιά σου

νοσταλγώ την κρεβατοκάμαρα των πεύκων

τότε που με τις βαριοπούλες χαλούσαμε τα σύννεφα κι ύστερα 

ξαπλώναμε πάνω τους

μικροί και μωροί

όπως μας έπρεπε.

Ξέρεις 

αυτό το χαλάζι δεν μπορώ να το λουστώ

βγάλε το μαχαίρι

κόψε λίγο από το άσπρο των δοντιών σου και δώστο μου το να πλυθώ

ίσως έτσι να μπορέσω να μυρίσω ξανά