ΕΡΩΣ ΓΛΥΚΥΠΙΚΡΟΝ ΑΜΑΧΑΝΟΝ ΟΡΠΕΤΟΝ
Καθόμουν μόνη
Μόνη
Και σκεφτόμουν τον έρωτα
Τη μόνη αλήθεια
Στον επάνω
Και στον κάτω κόσμο
Κι έφευγα μες στο χρόνο
Και πορευόμουν
Προς την Ανατολή
Γιατί το αίμα
Ακολουθεί το δρόμο του
Οσφραίνεται τα χρώματα
Τυφλό κυκλοφορεί στις φλέβες
Μα πορφυρώνεται στο άρωμα
Στην πρώτη αρχέγονη πηγή
Που το καλεί
Κι αίφνης να κάθομαι
Μικρή παιδούλα
Και στα τρυφερά μου πόδια
Να γλιστρά της Σαπφούς
Το γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον
Και ακαριαία να με καθιστά
Ιέρεια του ναού της
Σαπφώ σάπφειρε
Σήκωσε το βλέμμα σου
Από τον κάτω κόσμο
Σ’ απλώνω
Το χέρι μου
Εδώ που βρίσκομαι
Σε ώρα Έσπερου
Κόκκινο μήλο σου πετώ
Και δάγκωσέ το
Από το Φασγάνου Δίχα, Εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία, 2009
Βιογραφικό σημείωμα
Η Νάσα Παταπίου έχει γεννηθεί στο κατεχόμενο σήμερα Ριζοκάρπασο. Είναι ποιήτρια και ιστορικός-ερευνήτρια. Ως ποιήτρια έχει βραβευθεί με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και ως ιστορικός έχει τιμηθεί με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Το ποίημα αυτό, άξια πολιτογραφείται ως ένας από τους ύμνους του Έρωτος, της μόνης αλήθειας της παιδούλας και των μεγάλων, που όμως την κρύβουν σιδηροδέσμια στις καταπακτές.
Η ποιήτρια με παιδική – αγνή – ρομαντική διάθεση, που, στον Έρωτα, τον πάναγνο θεό, αρμόζει, με λιτά, απλά εκφραστικά μέσα που σφύζουν, ξεδιπλώνει την μαγεία της μυσταγωγίας, παιδείας του Έρωτος ( την οποία παιδεία, εάν οι άνθρωποι υιοθετούσαν η κοινωνία τους θα ήταν όμορφη ) διεγείροντας τον αναγνώστη, να θυμηθεί τα πρώτα, ψυχής – σώματος σκιρτήματα, του πνεύματος πόρους του! Πολύ δε περισσότερο τον Έρωτα, όπως, άλλωστε του αξίζει, η ποιήτρια εξυψώνει, όταν από την κοσμηματοθήκη του εμφανίζει την Σαπφώ την σαπφείρινη, του αισθησιασμού χρυσό άπεφθο!
Η αίσθηση απαγγέλλει θηλυκά την αποθέωσή της,
ο πλάστης πνέει στην Σαπφώ την θεία αποστολή της.
Λεωνίδας Καζάσης