Και τι δε θα ‘δινα να ταξιδεύαμε κι οι δυο αθώοι,
και να γυρνούσαμε αδιάκοπα ολόκληρη τη γη.
Εσύ με φόρα στο ποδήλατο κι εγώ να τρέχω πλάι σου,
να με κοιτάς χαμογελώντας, να μου λες:
«Πόσο μ’ αρέσει, μπαμπά μου, ο αγώνας».

Όταν γεννήθηκες, η αυγή σου είδα να μ’ απογειώνει
κι όταν πεισθήκαμε πως θα ‘σαι ένα αλλιώτικο παιδί,
κοντά σου είπαν πως δεν ήμουνα, μα εγώ για σένα πάλευα,
κι η απουσία ήταν ακάνθινη ρωγμή.
Πόσο καλύτερα απ’ όλους με νιώθεις.

Το τζάμι έθραυσες, το χέρι σου έκοψες και με καλούσες.
Είδα στο βλέμμα σου με τι χαρά μ’ αντίκρυσες εκεί,
δε νιώθεις πόνο, το κατάλαβα, σαν άνθρωπος αδύναμος,
λιγοψυχούν και παραιτούνται οι πολλοί.
Δεν είν’ για σένα, αρνάκι, ο κόσμος.

Τώρα χορεύουμε και καθρεφτίζομαι στα δυο σου μάτια.
Πιάσε το χέρι μου να προσπεράσουμε τη δίνη αυτή,
με το πινέλο να διανοίξουμε τα ερμητικά σου δώματα,
ζωγραφιστά τα μυστικά σου να μου πεις
«Ποιο παραμύθι, μπαμπά μου, απόψε;».

Με το τραγούδι σου, ψηλά να ορθώνεσαι όταν θα πέφτεις,
πάθος ασίγαστο να’ ναι η αγάπη σου κάθε στιγμή.
Μα μην ξεχάσεις ό,τι μάθαμε σαν πια δε θα ‘μαι πλάι σου,
στον ουρανό χαμογελώντας να μου λες:
«Tα καταφέρνει, μπαμπά μου, ο Ανδρέας».