ΕΛΛΗΝΙΑΔΑ

Αγαπητοί συνέλληνες, συνάδελφοι και φίλοι,

συνοδοιπόροι ποιητές στο δρόμο της Ανάγκης,

ήρθεν η ώρα κι ο καιρός να μας δοθούν εκείνα,

που μέχρι χτες πιστεύαμε πως χάθηκαν για πάντα.

Αρκεί να πείτε εσείς το «ναι», αρκεί να συμφωνείτε.   

Ξέρετε πως στο παρελθόν αυτοί που γράφαν στίχους,  

τους χάριζαν, τους έσκιζαν, τους κρύβαν σε συρτάρια,                                 

χωρίς οι περισσότεροι ποτέ να τους εκδώσουν,

μα τώρα, δόξα τω θεώ, φτάνει να το θελήσεις!          

Κάθε στενό και ποιητής, κάθε γωνιά κι εκδότης, 

και γύρω μπαρ φιλόξενα για να παρουσιάσεις                                   

το έργο μετά μουσικής στους όποιους αναγνώστες.  

Κάθε γραπτό μας ποίηση, κάθε μας φράση στίχος.                            

Χρηματοδότες-ποιητές, Αθηναιεπαρχιώτες,                

τώρα που γίναμε πολλοί, τώρα μαζί μπορούμε

τ’ όνειρο πια να κάνουμε πράξη για την Ελλάδα,                   

αρκεί μόνο να δώσουμε κάτι δικό μας όλοι.    

Σκεφτείτε πόσες αττικές χαμένες κωμωδίες

και δράματα σατυρικά κι αρχαίες τραγωδίες

(μαζί μ’ αυτές που σώθηκαν ποντικοφαγωμένες),

δεν θα παρασταθούν ποτέ, γιατί δεν θα τις βρούμε·

σκεφτείτε πόσα λυρικά τραγούδια μας χαθήκαν     

κι από τον κύκλο των επών πόσες εξιστορήσεις·

σκεφτείτε πόσες, εκτός κι αν… κι αν κάνουμε όλοι λάθος; 

Κι αν, παρ’ ελπίδα, μας δοθεί σε λίγες μέρες όλη,

όλη η αρχαία ποίηση, χωρίς να λείπει λέξη;

                                    ***

Είμαι σε θέση, φίλοι μου, να σας ανακοινώσω,          

πως το συμβούλιον υπουργών μετά από διαβουλεύσεις, 

συμφώνησε κι υπέγραψε με τις Εννέα Μούσες,                                 

αμέσως ν’ ανταλλάξουμε τα έργα των αρχαίων          

με τα βιβλία ποίησης των σύγχρονων Ελλήνων!

Για κάθε τραγωδία τους που θα μας παραδίδουν,

εμείς θενά αποσύρουμε μια συλλογή δική μας,    

που θα  ’ναι πια σαν έκδοση παλιά κι εξαντλημένη·                         

μόν’ τ’ όνομα του γράφοντος κι ο τίτλος θ’ απομένει,                        

κι όταν αλλάξουν οι καιροί κι άλλοι από μας θα ’ρθουνε,

το ίδιο, λέει, θα κάνουνε που κάνουμε εμείς τώρα:

θα δώσουν τα βιβλία τους να σώσουν τα δικά μας.

Έτσι μονάχα κλείνουμε της λησμονιάς τον κύκλο.

Δώστε, λοιπόν, κι αν όλες μας οι προσφορές δεν φτάνουν, 

τότε πια θα ζητήσουμε να ’ρθουν οι στιχουργοί μας,

ν’ αφήσουνε ζεϊμπέκικα, ρούμπες ή τσιφτετέλια,                  

να πάρουνε συμποτικά, θρήνους και διθυράμβους…             

Δώστε κι εσείς μια συλλογή, ίσως την πιο παλιά σας.   

Πόσοι λοιπόν ελπίζετε στην επανέκδοσή τους;                      

Κι εξάλλου πόσες απ’ αυτές χαρτοπολτός θα γίνουν,  

όταν θα κλείσει ξαφνικά κάποιος απ’ τους εκδότες;

Πρώτος εγώ, συνάδελφοι, μια συλλογή μου αφήνω

και παίρνω απ’ την Ορέστεια το δράμα που μας λείπει!

τον άγνωστο Πρωτέα της, το τέταρτο της έργο.

Ποιος από σας, συνέλληνες, θέλει να συνεχίσει, 

να πάρει απ’ την Προμήθεια τον Προμηθέα πυρφόρο;