ΞΕΜΕΘΥΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ
Στον Αρθούρο Ρεμπώ
Φτάνει πια με τα μεθύσια
ποιητών και καραβιών.
Η ανύπαρκτη θεία μου έτσι θα’ λεγε ─
Και δε θέλω να την κακοκαρδίσω.
Σοβαρά όμως τώρα, δε νομίζετε
πως το έχουμε όλοι παρακάνει;
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως θα πάψουμε
να είμαστε ιθαγενείς των λέξεων.
Ούτε πως θα πάψουμε να καλλιεργούμε
εύγλωττες απόκοσμες τριανταφυλλιές.
Όμως, διακριτικά η γαλανή παλίρροια
ας μπαίνει στα δωμάτιά μας.
Κρυφό και το χαμόγελο του θριάμβου μας,
όταν ─ επιτέλους ─ οι πληγές ανθίζουν.
Ίσως έτσι τελικά, όταν η άμυνα του πλήθους χαλαρώσει,
ίσως κάπως έτσι, λοιπόν, ανώδυνα και ύπουλα,
να πετύχουμε, όχι την άλωση του κόσμου,
όχι τη δίκαιη συνοφρύωση του γρανίτη,
αλλά ─ τουλάχιστο ─ έν’ αλλιώτικο χαμόγελο,
νομίζω απέραντο και φευγαλέο,
που ─ με λίγη προσπάθεια ─ θα το εγκαθιδρύσουμε
από τα πρωινά λασπόνερα μέχρι το εσπερινό φλιτζάνι του καφέ.
Ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).
Δυνατό ,ιδίως στους τελευταίους στίχους .