Η ποιητική συλλογή Σε πρώτο πληθυντικό (Εκδόσεις Ιωλκός, 2020) είναι η πρώτη του Κωνσταντίνου Γεωργίου. Περιέχει 56 ποιήματα σε 3 ενότητες. Η πρώτη τιτλοφορείται Εκμυστηρεύσεις σε μια ανεμώνη: η αναφορά στην ανεμώνη σηματοδοτεί το τέλος του χειμώνα και την έλευση της άνοιξης. Περιλαμβάνει μακροσκελή ποιήματα με μεγάλους στίχους και έκδηλα λυρική διάθεση. Η δεύτερη ενότητα, Ακροπατήματα στις σκιές των στίχων, αποτελείται από ολιγόστιχα επιγράμματα. Η τρίτη ενότητα, Χειμερινό ηλιοστάσιο, περιέχει ποιήματα ενδιάμεσα σε έκταση. Σε αυτήν ο ποιητής έχει πια συγκροτήσει τον προσωπικό του κόσμο και παραμένει οπλισμένος με αισιοδοξία, η οποία του χαρίζει ζεστασιά στον κρύο χειμώνα. Ημερολογιακά, κλείνει ένας κύκλος. Ωστόσο, παρά την ύπαρξη των τριών ενοτήτων, η θεματολογία και, προπαντός, η στάση απέναντι στον κόσμο παραμένει ενιαία.
Σε ολόκληρη τη συλλογή είναι φανερή η αγάπη του ποιητή για τη γλώσσα. Το λεξιλόγιο είναι ιδιαίτερα πλούσιο, ενσωματώνοντας λέξεις από την παραδοσιακή μας ποίηση, σπανιότερα και από την εκκλησιαστική γραμματεία. Η εκφορά του λόγου είναι ακραιφνώς λυρική. Η εικονοποιία είναι πλούσια, με στοιχεία υπερρεαλιστικής γραφής: σαν ένα βότσαλο στο ακροθαλάσσι του ονείρου,/σαν ένα φυλλαράκι στα κλαδιά των αστεριών. Με εξαίρεση τη δεύτερη ενότητα, η έκφραση είναι αναλυτική, επιτρέποντας την πλούσια, χειμαρρώδη ροή του συναισθήματος:
Τότε που τυλίγαμε την αγάπη μας μέσα στα χαρτιά
για να σιγουρέψουμε ότι δεν θα φύγει ποτέ.
Τότε που διπλώναμε την αγάπη μας οχτώ φορές
για να χωρέσει στην τσέπη του φεγγαριού.
Οι καταβολές αυτού του εκφραστικού τρόπου ανάγονται στον Νικηφόρο Βρεττάκο, στον πρώιμο Γιάννη Ρίτσο και στον πρώιμο Τάσο Λειβαδίτη.
Το κύριο θέμα της συλλογής είναι η αγάπη για τον άνθρωπο και για τη ζωή. Ο ποιητής υμνεί την ομορφιά των ταπεινών ανθρώπων και των απλών πραγμάτων. Προσεγγίζει το θαύμα της ζωής με τη δύναμη του συναισθήματος, αρνούμενος τις συμβάσεις και τη μέγγενη του ορθολογισμού. Αυτό το θαύμα το εκφράζει και η ποίηση, αίροντας τις αμαρτίες. Οι λέξεις κατονομάζουν τα πράγματα, αναδεικνύοντας την ομορφιά τους και ξορκίζοντας τη μοναξιά. Δημιουργός της ομορφιάς του κόσμου, υπέρτατος εκφραστής της αγάπης αναδεικνύεται ο Θεός — κι αυτός όμως, με τη σειρά του, έχει ανάγκη την ανθρώπινη αγάπη, για να υπάρξει: μου’ λεγες ότι τώρα ξέρω πού μένεις και να σε επισκέπτομαι πιο συχνά/γιατί η μοναξιά δεν αντέχεται ούτε από τον Θεό.
Το δεύτερο θέμα της συλλογής είναι ο έρωτας, ο οποίος εντάσσεται στην ομορφιά της ζωής και στην αγάπη για το συνάνθρωπο. Ξεκινά από την ευφροσύνη των αισθήσεων, αλλά προεκτείνεται και συναντά την πανανθρώπινη αγάπη: σε όλους αυτούς που δίνουν νόημα στην δικιά μας ζωή,/σε όλους αυτούς που δίνουν ζωή στην δικιά μας αγάπη.
Τελικά, η ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γεωργίου εκτός από το λεξιλογικό και εικονοπλαστικό πλούτο, διακρίνεται για τη γενναιοδωρία του συναισθήματος: λικνίζει τον αναγνώστη, αισιόδοξα και τρυφερά, στην ξεχασμένη αγκαλιά του εμείς.
