Την κοιτάζω προσεκτικά, καθώς τακτοποιεί με ζήλο μοναδικό και με σπάνια προσήλωση τα πράγματά της. Την πετσέτα, δίπλα στην τσάντα. Την ξαπλώστρα στο κατάλληλο ύψος, την τσάντα όρθια να μην ανατραπεί, τα γυαλιά ηλίου στη θήκη τους. Τσεκάρει έπειτα ένα ένα τα φερμουάρ της μικρής βαλιτσούλας-τσάντας της. Τα κλείνει προσεκτικά. Τα ξανανοίγει. Σιγουρεύεται ότι είναι μέσα το πορτοφόλι της και τα ξανασφραγίζει ερμητικά.  Έπειτα γυρνά το βλέμμα στα σανδάλια. Τα βγάζει από τα πόδια και τα στοιχίζει με προσοχή. Επιμένει πολύ να είναι το ένα ακριβώς δίπλα στο άλλο. Πασχίζει, αλλά είναι αδύνατον να πετύχει την απόλυτη στοίχιση. Ιδρώνει μέσα στην αγωνία της, μέσα στην καλοκαιρινή κάψα. Σηκώνει τελικά κι απομακρύνει ιεροτελεστικά ένα πετραδάκι που εμποδίζει τη ισορροπία τους. Καλύτερα τώρα. Ησυχάζει κάπως.  Ένας μικρός που περνά τρέχοντας σκορπίζει άμμο στο πέρασμά του και φέρνει την καταστροφή.  Στην προσπάθειά της να προστατευτεί από τον αναπάντεχο μικρό δαίμονα ρίχνει την τσάντα, πέφτει στο χώμα η καθαρή πετσέτα, μπερδεύονται στο κουβαδάκι του μικρού  τα σανδάλια, τα παρασέρνει εκείνος μέσα στο παιδικό μεθύσι του κάμποσα μέτρα μέσα στην άμμο. Παραδίνεται.

Πλάι της κάθομαι, στη διπλανή ξαπλώστρα. Ενστικτωδώς της απλώνω το χέρι για βοήθεια, έτσι όπως μοιάζει με πνιγμένη που βουλιάζει. Μου το δίνει κι αυτή, διστακτικά στην αρχή, με κάποια σιγουριά κατόπιν.Κι έτσι καθώς με κοιτάζει και κρατά σφιχτά το χέρι μου, βλέπω στο βάθος των ματιών της. Κι είναι ο ορίζοντας πεντακάθαρος σήμερα. Σε παρασέρνει να κοιτάξεις όσο φτάνει το μάτι σου. Γλαροπούλια βουτάνε στο νερό με βία κι ένα φως στιλπνό διαλύει την πρωινή υγρασία και ξαστερώνει το νου. Στο μέσα μέρος του καρπού της, διακρίνω ένα μικρό τατουάζ. Ένα μπουμπούκι τριαντάφυλλο, έτοιμο να ανοίξει.