ΤΩΝ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΤΥΡΑΝΝΩΝ
(ο ενιαυτός της αναρχίας)
Αμέσως μετά την επιστροφή του, ο Καραμανλής αντιμετώπισε μια
κατάσταση «δομικού και θεσμικού κενού» […] Ταυτόχρονα, όμως,
υπήρχε μεγάλη πίεση της κοινής γνώμης για τη μαζική αποπομπή
όλων όσοι είχαν υποστηρίξει τη Χούντα και είχαν συνεργαστεί μαζί
της […[ Επιδιώκοντας να ελαχιστοποιήσει το τραύμα που θα
υφίστατο το σώμα των αξιωματικών, ο Καραμανλής τιμώρησε μόνο
τους πρωτεργάτες της Δικτατορίας και επιδίωξε να αποσείσει την
ευθύνη από το σύνολο του στρατεύματος.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΜΟΥΖΗ, Η αποκατάσταση της δημοκρατίας
Εσύ, πόλη-κράτος…
εσύ, που νικημένη
γκρέμισες τα τείχη σου,
διαταγή των εχθρών σου,
κι άρχισες πλέον πόλεμο
κατά των πολιτών σου.
Εσύ, πόλη-παρακράτος
των επιστρατευμένων
τυφλών οργάνων σου
και των προγραμμένων
δολοφονημένων ιδεών σου.
Εσύ, πόλη-ψευδοκράτος
των Λακεδαιμονίων
και των ολιγαρχικών σου·
πόλη των εκπατρισμένων,
των χωρίς τη δίκη σου
καταδικασμένων,
εν τέλει των νικητών
και των νικημένων·
εσύ, πάλι εσύ,
νικήτρια και νικημένη,
όμως και πάλι
μία κι ενωμένη,
δημοκρατία πάτριος
και παλινορθωμένη,
εσύ, μή μνησικακήσης…
Θέμα καλό. Διαπραγμάτευση επιτυχής. Το “-κράτος” ως δεύτερο συνθετικό με διαρκή αλλαγή του α’ συνθετικού κρατά το νήμα της ιστορίας και της γεωγραφίας από τότε μέχρι σήμερα. Το α’ συνθετικό, “παρα-“,”ψευδο-” υπενθυμίζει τις ποικίλες εκδηλώσεις του “κράτους” στην ιστορική του διαδρομή. Η επιλογή να ομοιοκαταληκτούν “εχθρών σου // πολιτών σου” και “επιστρατευμένοι // προγραμμένοι” αποδίδει με εξαιρετική τέχνη τις συνέπειες της “αδελφοφάγου” κατάστασης που προκαλούν τα ανελεύθερα καθεστώτα. Η δε έξοδος με τον αρχαίο ελληνικό λόγο υπογραμμίζει τις ευθύνες του πολίτη διαχρονικά.
(Αναφέρομαι σε δύο από τις αρετές του ποιήματος)