Είχε γίνει μεγάλη φασαρία τότε.

«Έφυγε».

«Χάθηκε»

«Την έκλεψαν».

Κι οι  κακές γλώσσες, «τέτοια ήταν, τέτοια της ταίριαζαν»…

Τα κορίτσια την ζήλευαν  κι οι άσκημες την κατηγορούσαν πως άφηνε ξέπλεκες τις πλεξούδες  να προκαλεί τους νέους.

Στα πανηγύρια πρώτη στον χορό, στους γάμους έλαμπε στα μεταξωτά  φουστάνια που ύφαινε μονάχη στον αργαλειό.

Η Μαρίνα εξαφανίστηκε από το χωριό και για μέρες έκλαιγε η μάνα της και για μέρες ο κύρης της δεν πήγε στον καφενέ, κι η φίλη της, η Αντρουλού «εγώ δεν ξέρω τίποτε». έλεγε και ξανάλεγε προτού  τη ρωτήσουν.

Κανείς δεν ήξερε, εικασίες μονάχα αλλά κακοπροαίρετες όλο πίκρα και φαρμάκι από τα στόματα.

Πέρασαν τα χρόνια μα το συζητούσαν ακόμα,  πως η Μαρίνα κλέφτηκε με Τούρκο αγαπητικό και άλλαξε πίστη η  άθλια.

Πέρασε μισός αιώνας και στα σκαλιά του  παντοπωλείου στην τουρκομαχαλλά  της Λευκωσίας καθόταν κατά γης μια ηλικιωμένη και πουλούσε καλάθια πλουμιστά, με παραστάσεις του χωριού της.

Την πλησίασε και της φώναξε.

«Μαρίνα»…

«Δεν άλλαξα ποτέ την  πίστη μου Αντρουλλού, κι ούτε με υποχρέωσε ο Αλή  να το κάνω. Δεν κάναμε παιδιά μη τα πονέσουνε κι εκείνα. Μη πεις πως με είδες. Πόσο ακόμα θα ζήσω. Άσε  το λάθος να το πληρώσω μέχρι τέλος».