Παιδικές συνήθειες

Οι φίλοι μας χαθήκαν σε κάτι μακρινές αναμνήσεις

Τα ποιήματά μας ξεχάστηκαν σε κάποιο συρτάρι

Οι νύχτες μας μεγάλωσαν

Οι αναπνοές μας λιγόστεψαν

Τα όνειρά μας ξεθωριασμένα γράμματα

σε ένα κλειδωμένο υπόγειο

Οι ελπίδες μας ξέμειναν στον πάτο

ενός μπουκαλιού με φτηνό αλκοόλ

Κι ούτε που μας θυμάται πια κανείς

μόνο σε κάτι γιορτές

και κάτι θλιμμένες επετείους

Ο δρόμος στη γειτονιά μας έγινε ανηφορικός

και δεν παίζουν πια παιδιά

ούτε φυτρώνουν αγριολούλουδα

Μεγαλώσαμε κι ακόμα μετράμε τα αστέρια

Ανοιχτοί λογαριασμοί

Και να που φτάσαμε εκεί που φοβόμασταν

Και να που πουλάμε κομμάτι κομμάτι

την ψυχή μας για να επιβιώσουμε

Και να που τα ταξίδια μας

γίνανε διαδρομές με το αστικό λεωφορείο

Και να που οι εφιάλτες μας

γίναν καθημερινότητα

Και να που η ζωή μάς γύρισε την πλάτη

Και να που κάθε μέρα σφίγγουμε τα δόντια

Ψάχνουμε ένα φως

που τρεμοσβήνει μες στη νύχτα

και προχωράμε

Άλλωστε έχουμε

κάτι ανοιχτούς λογαριασμούς

με την ιστορία

και όσο αναπνέουμε

τίποτα δεν έχει τελειώσει

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργαστεί ως συντάκτης σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση. Έχει εκδώσει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Αναχώρηση, μια ποιητική συλλογή με τίτλο Χειμερινή ισημερία και μια νουβέλα με τίτλο Μετά από χιλιάδες φεγγάρια.