«Oι κραυγές γυναικών» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αγαπήθηκε από το γυναικείο αναγνωστικό κοινό και όχι μόνο. Ο συγγραφέας με τρόπο μαγικό διεισδύει στην ψυχολογία δεκαπέντε γυναικών αποκαλύπτοντας το φως και το σκοτάδι της ψυχής τους. Την εποχή του τρωϊκού πολέμου η γυναίκα θεωρείτο βιολογικά και ψυχολογικά, πλάσμα που δεν είχε την ικανότητα να ελέγξει τον εαυτό του και να αντισταθεί σε εξωτερικά ερεθίσματα και προκλήσεις. Προκειμένου να συμβιβάζεται με τα πρότυπα μιας πατριαρχικής κοινωνίας, έπρεπε να διαθέτει ομορφιά, υγεία και σεμνότητα ωστόσο και πάλι οι άνδρες δε σταματούν ν’ αμφισβητούν την πίστη και τη αφοσίωσή της. Ανέκαθεν οι γυναίκες θεωρούνταν πιο συναισθηματικές από τους άντρες γεγονός που τους στερούσε το πλεονέκτημα τόσο της λήψης καίριων αποφάσεων όσο και της ανάληψης σημαντικών ευθυνών.
«Θύμωσα πολύ με τον Αγαμέμνονα, ήξερα πως κάπου αποσκοπούσε η ξαφνική απόφαση, κάποιον δικό του σκοπό εξυπηρετούσε. Θύμωσα γιατί ούτε καν σκέφτηκε να ρωτήσει τη γνώμη μου σα γυναίκα, σαν μάνα που ήμουνα και ήξερα καλύτερα από κείνον την κόρη μου και τα γυναικεία ζητήματα».
Στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Βαρβαρήγου δεκαπέντε γυναίκες μονολογώντας αφηγούνται την ίδια τους την ψυχή, όσα βίωσαν τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, τα δεινά και τα πάθη. Γραφή υψηλής αισθητικής, ρυθμός που παρασύρει τον αναγνώστη, έντονες εικόνες που αποτυπώνονται απευθείας στη συνείδηση.
Η αφήγηση πρωτοπρόσωπη φέρνει ακόμα πιο κοντά τις ηρωίδες με τον αναγνώστη μέσα από μια κατάθεση ψυχής που αφήνει ν’ αποκαλυφθεί η τραγικότητα του έρωτα. Οι γυναίκες μιλούν για κείνους που αγάπησαν, για εκείνους που τις αγάπησαν. Κι επειδή μόνο οι νεκροί έχουν καταφέρει να δουν το τέλος του πολέμου τα λόγια τους είναι γεμάτα ουσία κι αλήθεια. Ο Άδης είναι ο τόπος και ο χρόνος, η πραγματικότητα και το όνειρο, ο αγώνας και η δικαίωση. Λέει η Θέτιδα: «κοινή η συμφορά μας, κι όσο θρηνείς τον πόνο σου, μαθαίνω τον δικό μου πόνο».
Σύμφωνα με την Κριστίν Σιλβέστερ, «ο πόλεμος είναι η πολιτική του τραύματος», στο πλαίσιο αυτής της οπτικής τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες υποδύονται ρόλους που ενισχύουν την ιεραρχία των φύλλων. Σίγουρα, ο πόλεμος θεωρείται «ανδρική εργασία» . Η κοινωνική δομή του πολέμου κάνει ευκρινέστατη την διαφορά των δύο φύλλων. Ο άνδρας είναι ο πολεμιστής, ο κατακτητής, ο υπερασπιστής των συνόρων ενώ η γυναίκα τηρεί στάση παθητική, υπομονετικά συντηρώντας την έμφυλη τάξη.
«Όσο πιο γρήγορα μπόρεσα δραπέτευσα στα δώματά μου, όταν έπαυσε η μοναρχία… η ένταση όλης της ημέρας το ασταμάτητο κλάμα κι ο τρόμος με είχαν εξοντώσει. Ένας νοσταλγικός πόνος τρυπούσε το στήθος μου, μακάρι να ερχόταν πάλι κοντά μου. Μου έλειπε, δεν τον ήθελα στη μάχη όπου θα μπορούσε να πεθάνει. Τον ήθελα κοντά μου! εκείνος με ήθελε»;
«Οι κραυγές γυναικών», είναι ένα σημαντικό ψυχογράφημα με διαχρονική χροιά που απευθύνεται σε όλους όσοι επιθυμούν να κατανοήσουν τη γυναικεία φύση στο βάθος της. Ο συγγραφέας με ευαισθησία κι ενσυναίσθηση αφού ο ίδιος αρχικά ακούσει, στη συνέχεια μέσα από την μεστή κι έμπειρη γραφή του μεταφέρει αυτούσιο το συναίσθημα των γυναικών, υφαίνοντας αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους, σ’ ένα αυτογνωσιακό ντελίριο που απογειώνει το σθένος της γυναικείας οντότητας ανά τους αιώνες. Η μητρότητα, η καρτερία, η υπομονή, η σύνεση, η γενναιότητα της αυταπάρνησης, η πίστη στα ιδανικά, αναδεικνύονται ως ύψιστες αξίες προσφέροντας απλόχερα τη γνώση της αρετής στον αναγνώστη.
«Πόσο αντίθετα έχουν φτιάξει οι θεοί τους ανθρώπους. Πόσο διαφορετικά είναι οι ψυχές δομημένες. Η μια πλευρά τους γεμάτη προσόντα, αρετές, χαρίσματα, ταλέντα και η άλλη φτιαγμένη από εμπάθεια, κακία, μισαλλοδοξία, μίσος, μοχθηρία, θυμό, έχθρα. Διττές υπάρξεις, φοβικές, που παλεύουν να βρουν την εσωτερική τους ισορροπία. Και η ζωή πάντα ζητάει απ’ τους θνητούς να καταθέτουν τις δυνάμεις τους και τις ψυχές τους στο βωμό της. Τίποτα δεν τους χαρίζει, για λίγο τους δίνει δύναμη, εξουσία, επιρροή, κύρος, μα ποτέ δεν τους τα αφήνει για πάντα. Όλα της ανήκουν».
Σήμερα, παρατηρώντας σε παγκόσμιο επίπεδο τα περιστατικά βίας εναντίον των γυναικών ν’ αυξάνονται, ακούμε τις κραυγές από τον Άδη να πυκνώνουν χωρίς κανένας να μπορεί να σταματήσει το κακό. Ο σεβασμός στην σωματική ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια της σύγχρονης γυναίκας δέχεται μεγάλο πλήγμα κι αυτό ίσως αποτελεί την πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων χωρίς να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ συνόρων κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Κι όσο συνεχίζεται κανένας από εμάς δε θα μπορεί να υπερηφανεύεται πως διαβιώνει σε μια πολιτισμένη κοινωνία που επιδιώκει την πρόοδο και την ειρήνη. Οι γυναίκες φταίνε γιατί οι ίδιες προκαλούν τα δεινά τους , φταίνε γιατί δε μίλησαν τότε που έπρεπε, φταίνε γιατί γεννήθηκαν γυναίκες. Δολοφονούνται γιατί είναι γυναίκες.
Η Ευρύκλεια, η Θέτιδα, η Οινώνη, η Λήδα, η Θεανώ, η Αίθρα, η Πασιφάη, η Κλυταιμνήστρα, η Πολυξένη, η Βρισηίδα, η Ανδρομάχη, η Κρέουσα, η Κασσάνδρα, η Ελένη, η Εκάβη…. Τότε και σήμερα και πάντα….
