Στην πόλη ψιθυρίζουν…. Πως είμαι άσχημη, μοχθηρή, αηδιαστική και …. τέρας. Τέρας.. Παράξενο! Ποιος έχει χαρίσματα περισσότερα από μένα;
Είμαι μια νέα γυναίκα με ωραίο πρόσωπο και ξανθά μαλλιά που θα ζήλευαν πολλές. Το σώμα μου έχει τη δύναμη του λιονταριού , στ’ αλήθεια παράξενη αίσθηση. Δε φοβάσαι τίποτα. Κεφάλι γυναίκας και σώμα λιονταριού. Ξέρεις τι δύναμη έχουν αυτά μαζί; Και τα φτερά μου… Αυτά μου δίνουν την αίσθηση της ελευθερίας, είτε τα χρησιμοποιώ είτε όχι. Ξέρω ότι μπορώ. Να πετάξω. Μακριά απ’ όλα. Να τα δω από ψηλά. Τόσο αδιάφορα που σε τρομάζουν. Μόνο ένα έχει σημασία. Το αίνιγμα. Ναι, αυτό είναι που αξίζει.
Σκέφτονται πως είμαι μονόχνωτη, πως μου αρέσει να γυρνώ μόνη, εδώ, έξω απ’ την πόλη, με τους ατέλειωτους ήχους της μέρας και τις σκιές που ψηλώνουν τα βράδια. Ψέμα. Η μοναξιά με σφίγγει, με κρυώνει. Κάποιες φορές που πλησίασα τα σπίτια, είδα τα τρομαγμένα πρόσωπα των ανθρώπων πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα ή μισοκρυμμένα πίσω απ’ τους τοίχους.
Το τέρας!
Ακόμα και τα ζώα δε θέλουν να με πλησιάσουν. Φεύγουν τρέχοντας να κρυφτούνε δεξιά κι αριστερά και μόνο την ουρά και τα αυτιά τους βλέπω πίσω από τις πέτρες και τους κορμούς.
Το τέρας!
Άκουσα ακόμη ότι έχω πέτρα καρδιά, πως δε λυπάμαι τίποτα, πως όποιον σφίγγω στην αγκαλιά μου χάνει την ανάσα του, χάνεται….
Δεν ξέρουν πως μέρα και νύχτα βασανίζομαι γι΄ αυτό. Το αίνιγμα. Όλη μου η ζωή. Τι σημασία έχει χωρίς αυτό; Να ζεις χωρίς να ξέρεις γιατί ζεις και ποιος είσαι. Πες μου, έχει αξία;
Γι΄αυτό τους σφίγγω στην αγκαλιά μου όλο και περισσότερο, μήπως το βρουν, μήπως κι αυτήν την τελευταία στιγμή του θανάτου, ανάψει μια σπίθα μέσα τους. Μα αυτοί τίποτα. Τόσο χαμένοι. Βασανίζομαι τα βράδια, αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί δυσκολεύονται να απαντήσουν; Τι είναι αυτό που τους κρύβει τα μάτια;
Μέσα μου όμως έχω μια κρυφή χαρά. Το ξέρω. Μου μιλάει. Δε θα αργήσει η μέρα που θα έρθει εκείνος. Θα το βρει αμέσως. Ένα νέο παλικάρι. Δε θα χρειαστεί να τον σφίξω ούτε καν να τον αγγίξω.
Εγώ τότε θα γκρεμιστώ. Ευτυχισμένη όμως. Που κάποιος το βρήκε. Έστω κι αργά. Γιατί τότε θα το μάθουν όλοι.. Το μυστικό… Και θα πάψουν να ψιθυρίζουν… να λένε…..
Το τέρας… αλλά…
ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ξανθίππη Ζαχοπούλου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει κάνει σπουδές παιδαγωγικής, μουσικής και φιλολογίας. Έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές της συλλογές: Μάρερμα (εκδόσεις Πηγή 2016) και Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας (εκδόσεις Το Ροδακιό 2020). Έχει συμμετοχή και σε συλλογικά έργα. Ποιήματά της, κριτικές, μεταφράσεις και διηγήματα έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.
