Μικρό βιογραφικό του ποιητή

Ο Γιώργος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και στα είκοσί του χρόνια, το 1997 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γη και να ξαναγυρίσει στο σύμπαν.

Τελείωσε το κλασσικό λύκειο των Αναβρύτων και φοίτησε στο πρώτο έτος του τμήματος θεατρικών σπουδών της Φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Ξεκίνησε να γράφει ιστοριούλες από πολύ μικρός. Πέρασε για λίγο από το περιοδικό «Αντι». Το μοναδικό ποιητικό βιβλίο του, η «Γαλάζια μηχανή», εκδόθηκε δύο χρόνια μετά την εθελούσια αποχώρησή του, από τον Καστανιώτη, με επιμέλεια του Νάσου Βαγενά, καθηγητή του στην σχολή. Το βιβλίο περιλαμβάνει ένα συγκλονιστικό κείμενο του Γιώργου Χειμωνά, τον οποίον μελετούσε συστηματικά. Την τρίτη έκδοση της Γαλάζιας μηχανής, προλόγισε επίσης ο συνομήλικός του ποιητής Γιάννης Στίγκας.

Κ.Κ.: Ποια ήταν η σχέση του Γιώργου Φιλιππίδη με την ποίηση; Ποιοι οι αγαπημένοι του ποιητές;

Λ.Δ.: Η σχέση του με την ποίηση, δεν ήταν σχέση. Ήταν η ίδια του η ζωή. Αυτή, που θέλησε να την κάνει ποίημα. Ήταν μια σχέση σπαραχτική.

Αγαπημένοι του ποιητές, ήταν ο Μπωντλέρ, ο Ρεμπώ, ο Μαγιακόφσκι, ίσως και πολλοί άλλοι, καθώς διάβαζε με πάθος ασταμάτητα.

Κ.Κ.: Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του πώς προέκυψε; Ποια η διαδρομή της;

Λ.Δ: Πρόκειται για ποιήματα γραμμένα από τα 17 μέχρι τα είκοσι χρόνια του που προέκυψαν τόσο φυσικά όπως η περίπου προκύπτει η αναπνοή μας. Τα διάβαζε σε μένα και τους κοντινούς φίλους του με αγωνία και προσμονή για τις αντιδράσεις μας. Κάποια στιγμή, θέλησε να τα δείξει στον καθηγητή του, τον Νάσο Βαγενά, την επομένη όμως μέρα και πριν εκείνος προλάβει να τα δει, τα ζήτησε πίσω.

 Μετά την αποχώρησή του, συγκέντρωσα όσα βρήκα, τα έδειξα στον Χρήστο Παπουτσάκη του «Αντι» , εκείνος με την σειρά του στον Νάσο Βαγενά και πήραν τον δρόμο τους σαν ποιητική συλλογή. Μέχρι σήμερα, 25 χρόνια μετά, μου τηλεφωνούν και ρωτούν που μπορούν να τα βρούν. Η τέταρτη έκδοση δεν είδε ακόμη το φως. Ελπίζω…

Κ.Κ.: Ποιες οι βασικές θεματικές της συγκεκριμένης συλλογής;

 Λ.Δ.: Η θλίψη για την φτηνιάρικη ζωή μας, η αγωνία για το μέλλον , το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, το πάθος για τον έρωτα σαν λύτρωση, η ευαισθησία για τον ηρωισμό της ανθρωπιάς στο όνομα κάθε τι εύθραυστου, το όνειρο του ήρωα που μπορεί να κατοικεί μέσα μας.           

Κ.Κ.: Ποιο το ποίημα που ξεχωρίζετε περισσότερο από την συλλογή και για ποιο λόγο;

Λ.Δ.: Την «Εγωτική προπαγάνδα», που περιέχει έντονα όλα τα παραπάνω. Το θεωρώ ως το πλέον υποβλητικό.

Κ.Κ.:  Θεωρείτε ότι ο ποιητής Γιώργος Φιλιππίδης θα μπορούσε να ενταχθεί στην χορεία των καταραμένων ποιητών: Μπωντλαίρ, Ρεμπώ, Καρυωτάκης, Γώγου;

Λ.Δ. : Θα μπορούσε, πιστεύω όμως πως η αισιοδοξία που προβάλει δειλά πίσω από την κραυγή του, τον διαφοροποιεί.

Κ.Κ. : Διαβάζοντας προσεκτικά την ποίηση του Γιώργου Φιλιππίδη και έχοντας περίπου την ίδια ηλικία με εκείνον, αισθάνομαι ότι ο ποίησή του ανακλά τις έντονες ανησυχίες ενός «ψαγμένου» νέου του ενενήντα, τότε που ακούγαμε πολύ ως φοιτητές τους Cure, που σκαλίζαμε ώρες ατελείωτες το μέσα μας προσπαθώντας έτσι  να βρούμε τα αντίδοτα στις πληγές του έξω κόσμου. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν θα χαρακτήριζα την ποίησή του απαισιόδοξη, περισσότερο θα έλεγα ότι είναι ονειρική και υποβλητική, ποια η γνώμη σας;

Λ.Δ. :Συμφωνώ μαζί σας. Νομίζω ότι σαν άνθρωπος της ίδιας γενιάς με κείνον, μπορείτε να το αισθανθείτε καλύτερα.

Κ.Κ.: Ποιες είναι οι πέντε λέξεις κλειδιά που προσδιορίζουν το ποιητικό σύμπαν του Γιώργου Φιλιππίδη;

Λ.Δ.: Έρωτας (παθιασμένος)

Αγωνία (βασανιστική)

Φόβος

Οργή

Απόγνωση

Κ. Κ.: Διακρίνετε στα ποιήματά του στοιχεία αυτοαναφορικότητας;

Λ.Δ: Ναι! Έντονα. Ζει μέσα από το ποίημά του. Οι προσωπικές και φοβερές αλήθειες του αναβλύζουν από κάθε στίχο του.

Κ.Κ.: Υπάρχει κάποια έντονη επιθυμία ή φόβος του ποιητή που εκφράζονται στη συγκεκριμένη συλλογή;

Λ. Δ. : Υπάρχει ο φόβος για την τύχη της ανερμάτιστης πλεύσης μας και η επιθυμία για κάτι παραμυθένια όμορφο.

Κ.Κ.: Αν βρισκόταν σήμερα κοντά μας ο ποιητής, ποιο μήνυμα φαντάζεστε ότι θα απηύθυνε στο αναγνωστικό κοινό του, πριν την αποχαιρετιστήρια καληνύχτα;

Λ.Δ.: Πιστεύω πως το μήνυμά του συνοψίζεται στον στίχο του από το ποίημα «Εγωτική προπαγάνδα»:

 Άντε,

      προφτάστε να ζήσετε!