ΠΡΟΟΠΤΙΚΑ
Donatello:
Προοπτικά τα κάρα τρέχουν μόνο με μια ρόδα
Τα άλογα κρύβονται πίσω απ’ την ουρά τους, τα δέντρα κάτω απ’ το χορτάρι,
Ενώ οι άνθρωποι δεν έχουν χέρια ν’ αποχαιρετάνε.
Εκτός από το βλέμμα, τι άλλοδικό μας παραμένει εκεί πέρα ζωντανό;
Paolo Uccello:
Ο άνθρωπος προοπτικά είναι το βλέμμα του.
Το πιο δυνατό του σημείο, αυτό που παραδίνεται στο τέλος,
Είναι το σημείο από το οποίο φαινόμαστε σε απόσταση.
Μ’ αυτό και μόνο μ’ αυτό, οιμοχλοί του φωτός
Καταφέρνουν να μας υψώνουν στην αξιότητά μας.
Donatello:
Η απόσταση είναι ο τοίχος που μας χωρίζει
Από την αλήθεια, από τη μορφή.
Paolo Uccello:
Είναι ο τοίχος όπου αφήνει η αλήθεια τη σκιά της
Κι έτσι μπορούμε εμείς τη μορφή της να χαράζουμε.
Donatello:
Όμως, όσο δυνατό κι αν είναι, το φως δεν αρκεί.
Πώς μπορεί να είναι αρκετό το βλέμμα;
Paolo Uccello:
Μην ανακατεύεις το βλέμμα με το φως.
Τον γεωργό με τη γη τους ανακατεύει ο θάνατος.
Donatello:
Ακριβώς. Προοπτικά είμαστε όλοι νεκροί.
Paolo Uccello:
Είμαστε το βλέμμα μας. Ο θάνατος – μια μορφή.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Με χτυπάνε εκεί που δεν είμαι.
Συμβαίνει να μου σηκώνουν το χέρι απ’ το τραπέζι
Να δουν αν είμαι από κάτω.
Συμβαίνει ν’ ανοίγω δρόμο
Σε κάποιον που τρέχει να με βρει.
Συμβαίνει να με ανάβουν
Για να με ψάξουν στο σκοτάδι.
Αν και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
Δεν μπορούν να με πυροβολήσουν.
Βιογραφικό σημείωμα
