Μαρτίου ἐνύπνιον

Μαρτίου πρώτη στὰ σπάργανα.   Κέλευθος ὕμνων

 μὲ χρῶμα ἀλάνθαστο ὣς τὴν ὑπώρεια τῆς αὐγῆς

τερετίζοντας.   Ἀπροσχεδίαστοι ἔφηβοι καταμεσῆς

 μιᾶς λουλακιᾶς στιγμῆς μὲ πλώρη τὰ Γαλάζια Νερά,

τὴν Ἀμμούρα, τὸ Μερσίνι, τὴ Γαλακτερή, τῆς Παναγιᾶς

τ΄Αὐλάκι καὶ τοὺς Καλογέρους,

 ἐπίγονοι τοῦ Ἔαρος σὲ βαρκάκι ἱπτάμενο.

Ἀπὸ κάτω καημὸς ἀδωροδόκητος τὰ κοχύλια καὶ πίσω

βάρκα ἐνήλικη συρόμενη σὲ θάλασσα διαρκείας

Εὐδαιμονία…

 ὥσπου, ἄχ! ἀπόκρημνη τοῦ ἐνυπνίου βοή -μᾶλλον

 ὁ ῥοῦς τῶν γεγονότων- βιαίως ὑπομνηματίζει τὸν ὕμνο.

Ξέρω, «ἰδιοκτήτης τοῦ χαμοῦ ὁ καιρός» κι ἀλλάζω

πλευρό, πεισματικὰ ἀφαιρώντας τοῦ ἤχου ὅ,τι

προσθέτει αἰθάλη ἀνοίκεια.

Κάθιδρη μανουβράρω τ΄ὄνειρο γιὰ τὴ σπηλιά,

μισὴ ἀέρας καὶ μισὴ νερὸ νὰ ἐμφωλεύσω τὴ στιγμὴ

μὴ καὶ ἀφρούρητη τὴν καταπιεῖ ἡ βοὴ ὑπόκωφα

 ἀνελέητη στοῦ ὕπνου τὴ ραγισματιά.

Ἀνάγκη πᾶσα νὰ πλεύσουν τὰ σκαριά, συμβατικὸ

καὶ ἱπτάμενο, σὲ τοῦτες δῶ τὶς θάλασσες παρθενικὲς

λαχτάρες, βαστώντας ἀπ΄τὸν Ὅμηρο.

Νὰ ὀσμιστοῦν τῆς Παναγιᾶς τὸν πλόκαμο τώρα

ποὺ ξημερώνει ἄνοιξη.

Ὄχι, ὄχι ἀνάγκη…Ἀγάπη πᾶσα…

Μὰ ποῦ κοιτῶ; Ποῦ εἶμαι; Πῶς βρέθηκα

μονάχη στῶν Καλογέρων τὰ νερά;

Καὶ πῶς πατῶ τὴ θάλασσα καὶ καίγομαι;

Εἶμαι, ναί, εἶμαι ἐδῶ, τὴ σφάλισα τὴ μπουκαπόρτα

τοῦ ὕπνου, μὰ ράγες μοῦ στροβιλίζουν τὸ μυαλό,

καπνοὶ στομώνουν τὰ ρουθούνια καὶ πίκρα ἀπ΄τὰ σωθικὰ

τὴ γλώσσα πριονίζει…

Καὶ οἱ σύντροφοί μου;  Τὰ παιδιά;

Φτερὰ φυτρῶσαν στὰ παιδιὰ καὶ πέταξαν,

γινήκανε πουλιά, οὐρανοκάθετα τὰ βλέπω

 νὰ ἀνεβαίνουν  καὶ μιὰ στρωμνὴ κενὴ ἀνάμεσα

στὰ βράχια νὰ λικνίζεται, σὰν κάτι ἀπὸ κοχύλια εὐωδιὰ

τῶν ἀφανῶν κι ἀπροσχεδίαστων ὀνείρων.

Λέω νὰ πάω στὴ σπηλιά, μισὴ εἰρήνη νὰ σοφιλιάσω

τὴ στιγμή μου μισὴ πίκρα, κι ἐκεῖ νὰ κουβεντιάσω

μὲ τὸν ὕπνο μου, μά…μιὰ φωνὴ ἀπ΄τὸ νησὶ τοῦ Ἔρωτα,

σφοδρότερη ἀπ΄τὴ βοή, δριμὺ τὸ βλέφαρο μοῦ ἀνοίγει:

«Γιέ μου, πῶς τόσο πρώιμα ἐφέτος μήνυσες τὴν Ἀνάσταση;».

 Στὴ μνήμη τοῦ Κυπριανοῦ Παπαϊωάννου κι ὅλων  τῶν ἀδικοχαμένων συνανθρώπων μας στην τραγωδία τῶν Τεμπῶν.