Ι

μια πέτρα έπεσε μα δεν θυμάται

ήτανε από λιθοβολισμό, από οικοδομή, από παιδάκι;

Σε ακατοίκητο πλανήτη, στο φεγγάρι ή στη θάλασσα; Δεν ξέρει

Η θάλασσα πάντως αναπαράγει το ανατρίχιασμα σε ομόκεντρους

στην άβυσσο μέσα μου, μέσα σου, αδιάκοπα, μέχρι που ξημερώνει πάλι

(μέχρι πότε); Γεια σου

Ψυχή πανάρχαια, θεού ψιχίο, σώμα έμφοβο, σχεδόν στην τελική επεξεργασία

Ιστός αράχνης μας συνέχει στο ασυνεχές – μετά, το χάος με το τοξικό του σάλιο

μας ομογενοποιεί σε εύπεπτο σβώλο τροφής. Οι σκέψεις μας αρτύματα για το κενό του

Παύση εδώ για να χαϊδέψω απαλά την σκύλα. Παραδίνεται

Τώρα, έντεκα και μισή, λιώνουν τα κρύσταλλα

αρχίζουν να μορφοποιούνται εξ αρχής σε ήχους, άτεχνα 

Κλίμακα γιαπωνέζικη ή μοιρολόι αιχμηρό, γιαννιώτικο

Τώρα, δώδεκα παρά τέταρτο, σβήνουν τα φώτα, μένει για δευτερόλεπτα δονούμενο

πνιχτό βουητό, μετείκασμα εκείνων των χρωμάτων μόνο

εκείνου του ζωγράφου της σφαγής, ποιος να ’ταν;

Μετά, μόνο το χοντροκόκκινο κάποιας βραχογραφίας

ίσως και λίγο μπλε Φαιστού. 

Μετά, ξέρω, όλα θα βυθιστούν στην ώχρα μιας λιμναίας λήθης

ξεχειλισμένης λύματα από προγόνων νοθευμένη σκόνη. Γεια σου 

Παύση εδώ για ν’ απαντήσω στο τηλέφωνο. Λάθος. Κανείς δεν είναι εδώ. Ούτε εκεί.

Τώρα κοιμάμαι λίγο, διχάζομαι σε  δίδυμο όνειρο

μαζί κι ο παρατηρητής κι ο άρρωστος σε λήθαργο

διπλωπικό το κείμενο, διαβάζω, όχι

βιβλίο χωρίς φύλλα, δέντρα σελιδοδείκτες

διακλαδίζονται κι αυτά, πυκνοϋφαίνονται

στο ίδιο ιπτάμενο χαλί των φαινομένων

Τώρα γυρνά τα μέσα έξω η νύχτα, νεολιθική ξανά

Να βγω- κοίτα: νυχιές στο τοίχωμα του πηγαδιού

ποιος προπορεύεται;

Προχώρα, τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω 

Προχώρα – μπορεί κατά τύχη να πετύχεις

κανένα καθυστερημένο ή χαμένο στο λαβύρινθο έρωτα 

μια τίγρη ή έστω μια μισοκαμένη σαλαμάνδρα

Παύση για να παρατηρήσω τη σκιά που με ακολουθεί από δρόμο εφηβικό.

Πού είσαι; Μάκρυνες αφύσικα.

Μάλλον σε γκρίζα ζώνη, ουδέτερη, κάπου ανάμεσα

να τα λιβάδια των παιδιών να οι γκρεμοί των γέρων. Γεια σου