ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Η γάτα νιαουρίζει άηχα, με νανουρίζει-

Σβήνω το φως

Πράσινη η κουβέρτα, θαλπωρή

Ναι, σα να μ’ αγαπάει

Όπως και το ζεστό νερό στα χέρια πριν

Κι εκείνο το αεράκι στο λαιμό, πιο πριν

Φάντασμα ανάσας, όλα

Σα να με αγαπάνε –

Μα ναι, ακόμα και το άσκοπο, εκείνο  

Που με αποζητά πάντα, παντού

Κι αυτό με αγαπάει, αφού

Της νύχτας τα μυστήρια δάση, ρίζες βαθιές

Κάθε φυτολογία, κάθε θεολογία όλους μας συνέχουν

Όλους μας αγαπάνε

Με μια αγάπη άγνωστη που δεν μεταγλωττίζεται

Μα ναι, αφού

Ο χρόνος ο αυτόχειρας ξεχνιέται στα ρηχά

Για μια στιγμή, την ώρα

Που ο συμπαγής ο λόγος  

Σε θωπείες αναλύεται κι αφήνει

Για μια στιγμή

Στο νοερό ψιλόβροχο, σχεδόν αόρατο

Ν’ αστράψουν, να σπιθίσουν όλο νόημα

Σαν σκέψεις  

Άτομα σε διάσπαση στη μνήμη –

Η γάτα νιαουρίζει σιγανά, με νανουρίζει –