Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ: Αγιολόγιο. (Μικρές αναφορές στον θάνατο και την μνημείωση γνωστών ή αφανών μαρτύρων του Ημερολογίου.) Για τον Οκτώβρη π.χ., διάβασα τα εξής θαυμάσια δίστιχα των Συναξαριστών:

2/10: Κυπριανού, Ιουστίνης μ.

Αλγεί σατανάς τον πάλαι φίλον βλέπων

Ξίφει φιλούντα συνθανείν Ιουστίνη.

6/10: Ερωτηϊδος μ.

Ερωτηϊδα πυρπολούσι παρθένον

΄Ερωτι Χριστού την πυρπολουμένην.

8/10: Πελαγία οσία η από εταιρίδων

Αίσχους πλυθείσα και λιπούσα τον σάλον

Προς όρμον ήκεις ουρανού Πελαγία.

13/10: Βενιαμίν διακόνου του εν Περσία

Βενιαμίν πρόβατον ων και ου λύκος

΄Αρπαξι λύκοις θύεται αλλ’ ου θύει.

15/10: Λουκιανού μ.

Άρτου στερήσει Λουκιανός αντέχει

Του ζώντος άρτου μη στερηθείναι θέλων.

18/10: Μνάσωνος επισκ. Κύπρου

Ως πύργος ενδούς, την κάραν κλίνας Μνάσων

Πτώσιν προ της γης την από ξίφους μένει.

19/10: Ουάρου οσ.

Ξεσμούς απείρους καρτερούντος Ουάρου

Σατάν πλάνης έξαρχος, ουαί μοι! λέγει.

23/10: Ιακώβου του αδελφοθέου

Συ τέκτονος παις αλλ’ αδελφός Κυρίου

Του πάντα τεκτήναντος εν λόγω, μάκαρ.

26/10: Δημητρίου του Μυροβλήτου

Δημήτριον νύττουσι λόγχαι, Χριστέ μου,

Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.

29/10: ΄Αννης της μετονομασθείσης Ευφημιανός

Στολή κρυβείσαν ανδρική σεμνήν ΄Ανναν

Χριστός κατ’ αυτών αρρενοί των δαιμόνων.

• Επίσης, πήρα μερικές πληροφορίες για τον θάνατο μερικών άλλων μαρτύρων:

Αβέρκιος (γιος του αποστόλου Αλφαίου): «…εις μελισσώνα απλωθείς, δακνώμενος υπό των μελισσών ετελειώθη.»

Αμμών (Επί Βαύδου Αδριανουπόλεως): «…και δια πεπυρακτωμένης επί της κεφαλής καλύπτρας εθανατώθη.»

Αναστασία και Βασίλισσα (Επί Νέρωνος): «Εκρεμάσθησαν, εξέσθησαν, κατεκάησαν με λαμπάδας, τους μαστούς και τας γλώσσας απεκόπησαν και τελευταίον απεκεφαλίσθησαν.»

Ανθούσα: «Κέντουκλον (τρίχινον ράκος) ενδυθείσα και πέτραν εις τον τράχηλον περιδεθείσα, εις φρέαρ ριφθείσα τελειούται.»

Απολλώνιος: «Ετελειώθη εν θαλάσση, βληθείς εντός πλοίου πυρποληθέντος.»

Αρδαλίων ο μίμος (Επί Μαξιμιανού, υποκριτής και ηθοποιός): «Εκάη ζων επί πυρός.»

Βενιαμίν διάκονος ο εν Περσία (Επί Ισδιγέρδου και Θεοδοσίου του Μικρού): «Πρώτον ενέπηξαν καλάμους εις τους όνυχας των χειρών και των ποδών αυτού, ύστερον ενέβαλον τοιούτους και εις τα παιδογόνα μόρια και ράβδους οζώδεις εις τον αφεδρώνα· και ούτως φρικτώς εθανάτωσαν αυτόν.»

Βούσιρις: «Ετελειώθη κεντηθείς υπό γυναικών δια κερκίδων (δια των σαϊτών υφάνσεως).»

Γαλακτίων και Επιστήμη (Επι Διοκλητιανού, «σύζυγοι εν παρθενία διατηρηθέντες): Ακρωτηριασθέντες τους πόδας και τας χείρας, και τας κεφαλάς απετμήθησαν.»

Διόδωρος και Ροδοπιανός: «Εν τω μέσω της αγοράς λιθοβοληθέντες ετελειώθησαν.»

Δούκας ο νεομάρτυς (Περί το 1564, ράπτης): «Εξεδάρη το δέρμα όλον και ερρίφθη εις την θάλασσαν.»   

Δροσίς: «Ετελειώθη βληθείσα εν χώνη χρυσού.»

Ελικωνίς (Επί Γορδιανού και Φιλίππου): «Εδέθη και ερρίφθη εις διαλελυμένον μόλυβδον και άσφαλτον και πίσσαν, εξυρίσθη την κεφαλήν και κατεκάη καθ’ όλον το σώμα, απετμήθη τους μαστούς και ερρίφθη εις φυλακήν· είτα εξαχθείσα, απερίφθη εις κάμινον, εδόθη προς βοράν των θηρίων και εκ πάντων τούτων αβλαβής διατηρηθείσα, απετμήθη τέλος την κεφαλήν.»

Ερμείας (Επί Αντωνίνου, στρατιώτης): «Εθραύσθη τας σιαγόνας, εξεδάρη το πρόσωπον, αφηρέθη τους οδόντας και ερρίφθη εν καμίνω· είτα εκσπάται πάντα τα νεύρα του σώματος και εμβάλλεται εντός βράζοντος ελαίου, εκτυφλούται, κρεμάται κατά της κεφαλής επί τρεις ημέρας και τελευταίον την κεφαλήν αποτέμνεται, γέρων ήδη ων και λευκότριχος.»

Θεμιστοκλής (Επί Δεκίου, ποιμένας.): «Ετύφθη κατά του νώτου και της γαστρός έως διερράγη, εκρεμάσθη επί ξύλου, επερονίσθη δια τριβόλων σιδηρών και παρέδωκε το πνεύμα.»

Ιννάς, Πιννάς, Ριμμάς: «…εδέθησαν εις ξύλα εμπαγέντα εντός του ποταμού εν ώρα χειμώνος και αποψυγέντες εύρον τον θάνατον.»

Μυρόπη (Επί Δεκίου): «…εσύρθη από των πλοκάμων εις τας οδούς της πόλης και εις φυλακήν ετελειώθη.»

Ορέστης ο εν τη βάτω (Επί Διοκλητιανού, ιατρός): «Μαξιμίνος ο ηγεμών διατρυπήσας τους πόδας και τας χείρας αυτού, προσέδεσεν αυτόν εις αγρίους ίππους οίτινες τρέχοντες διεσπάραξαν τα μέλη του σώματος, αφέντες αυτόν νεκρόν.»

Πελαγία (Επί Διοκλητιανού· καταγγελθείσα από την μητέρα αυτής): «…ερρίφθη εντός πεπυρακτωμένου ταύρου χαλκού και ετελειώθη.»

Στεφανίς (Επί Αντωνίνου): «…εδέθη εις δυο φοίνικας επικλιθέντας· ότε δε οι φοίνικες απελύθησαν, αύτη διεμελίσθη εις δύο…»

Σώζων (Επί Μαξιμιανού, ποιμήν): «…εις υποδήματα σιδηρά εγκλείσαντες τους πόδας αυτού, εξηνάγκασαν να τρέχη και δια ραβδισμών κατασυντρίψαντες τα οστά αυτού, εθανάτωσαν αυτόν.»

Φερφούθα (Επί Σαβωρίου· εκατηγορήθη ως μάγισσα): «…εδέθη επί πασσάλων και επριονίσθη από κεφαλής μέχρι των ποδών εις δυο τεμαχισθείσα.»

• Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: Άνθρωπος έγραψε αυτή την υψηλή ποίηση, άνθρωπος βασάνισε φριχτά και σκότωσε.

Ο άνθρωπος λοιπόν είναι το πιο σχιζοφρενές θηρίο. Με το μέρος της φύσης του που μετέχει του θείου δημιουργεί, και με το (ισοδύναμο) μέρος της φύσης του που ανήκει πάντα στο κτήνος, καταστρέφει.

 (Όσο διάβαζα τους συναξαριστές η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και σε κατάσταση ζάπινγκ: ενημερωτικές εκπομπές, ταινίες, λαοπρόβλητες σειρές π.χ. Criminal minds – με άκρως σοβαροφανείς επιστημονικές αναλύσεις και μακροσκελή ψυχολογικά προφίλ κατά συρροήν και καθ΄ έξιν δολοφόνων…

Όλες οι εκπομπές, ανεξαρτήτως είδους, με καταιγισμούς πυροβολισμών, σκηνές βίας, αίμα, πτώματα –  και όλες, διαρκώς διακοπτόμενες από ταιριαστές διαφημίσεις σούπερ μάρκετ για σπάλες νεαρού μοσχαριού ή βόια μπούτια χωρίς κόκαλο…)

Δηλαδή, όσες χιλιετίες πολιτισμού κι αν πέρασαν ο άνθρωπος συνεχίζει να έχει πάντα έφεση (και υψηλή θεαματικότητα) στο να βασανίζει και να σκοτώνει με άπειρους διαστροφικούς τρόπους – που συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε επινοητικότητα και πρωτοτυπία.

Λοιπόν, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για το είδος στο οποίο ανήκουμε; Το ότι γράφουμε και ποίηση ή κάνουμε και τέχνη, μας δίνει άλλοθι και άφεση;