ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 2

Η πόρτα αγκιστρώνει άγρια τον ίσκιο μου απ’ τα πόδια

Μακραίνω, ανισορροπώ, αρπάζομαι απ’ τα’ οτιδήποτε ορατό

Πού είμαι;

Στο τζάμι καθρεφτίζεται στιγμιαία αντανάκλαση το τώρα

Απότομα

Κλείνει για πάντα το παράθυρο

Μελάνι σβήνει το άσπρο χέρι μου με τα γραμμένα

Υπήρξε βούληση ελεύθερη ποτέ;

Δεν ωφελεί

Έτσι κι αλλιώς, άλλος, αλλιώς θα διηγηθώ την ιστορία

Βγαίνω

Αφήνω διάπλατα την πόρτα ανοιχτή –

ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 6

Ό,τι κι αν έμαθα είναι προς θάνατον

Το πίκρανα, με αποκληρώνει

Λύπη βαθαίνει το αίτιο

Όπου υπάρχω αναίτια, όπως Θεός-

Ακούω

Πουλί με νεύμα αδιόρατο χαράζει τα χαράματα

Μια αμυχή

Στη νήπια, πανάρχαια ψυχή μου –

(Από το ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΡΑΦΟ, Πατάκης, 2021)