Βρέχει

(Βρέχει απαρηγόρητα

Το σαρκοφάγο χώμα

Βλασταίνει τρίλια, τρέμει το πουλί 

Μια χρυσαλλίδα ποιήματος στα χόρτα διαθλά τη μνήμη

Πόσος σπαταλημένος χώρος στο κενό μιας λυπημένης σκέψης-)

Στεκόμουν όπως πάντα άκρη

Η νύχτα μόλις άγγιζε

Κι όμως είχε αφήσει κιόλας μελανιές παντού-

Τι μ’ ενοχλούσε; Ίσως

Στο βάθος της εικόνας εκείνη η παρουσία -μόνιμη σχεδόν-

Του Ζώου, ενός ζώου ευαγγελικού

Κατάμαυρου απ’ του σφαγείου τον τρόμο

Που ’χε τη σάρκα του μολύνει πριν να γεννηθεί-

Στεκόμουν

Μπορούσα να με γράψω, να με αθωώσω;

Πολλές φορές ζήτησα εξηγήσεις

Μα ήταν ύβρις:

Τίποτα και κανείς δεν επιδέχεται ερμηνεία-

Αμίλητος πάντα αυτός με τη νηφάλια σκέψη

Και των πολλών υδάτων τη φωνή

Τον βλέπω ακόμα πότε πότε, μα τι κάνει;

Σαν αδιάθετος και σαν αφηρημένος τελευταία

Παίζει θαρρώ ακόμα, άκεφα

Με σκόνη αστρική αλατίζοντας λίγο το θήραμα, εμένα

Σε παραλλήλους τεμαχίζοντας τους βίους

Σε κομμάτια τους παράλληλους

Παίζει

Σε μέλι ταριχεύοντας τον νου μου

Μα τι κάνει;

Βρέχει-

Ας κινηθώ ξανά προς το επικίνδυνο σημείο

Εκεί που θα το καταπιούνε οι μουντζούρες

Το σημαίνον κείμενο-