Αυτή η λιμπελούλα ίσως να είναι η ψυχή του… Κι ο αποχαιρετισμός, που δεν κάναμε.
Ο Γιάννης μου είχε χαρίσει αυτό το έργο -με την χειροποίητη κορνίζα του – , σε κάποια γενέθλια. (Ήδη είχε εκδοθεί το βιβλίο μου «ο Λεπτουργός» – και μου είχε φτιάξει και γι αυτό ένα εξίσου λεπταίσθητο εξώφυλλο. Και συνέχιζε, εκείνη την περίοδο, να φιλοτεχνεί φτερωτά, διάφανα ποιήματα).
Τη ζωγραφιά της λιμπελούλας τη χρησιμοποίησα πρόσφατα για το εξώφυλλο της μελέτης του Βάλτερ Πούχνερ – κι όλο έλεγα να τηλεφωνήσω στον Γιάννη, να του πω για το βιβλίο να χαρεί, και όλο το ανέβαλλα.
Η φίλη μας η Γεωργία μου είπε πως είναι άρρωστος και πως έχει πάει με την Βαγγελίτσα του στο Πήλιο, στα Λεχώνια, όπου βρισκόταν και το ατελιέ του. Τους σκεφτόμουν και τους δυο τους, σκεφτόμουν πως σίγουρα θα είναι καλύτερα εκεί, όπου είχαν φτιάξει έναν επίγειο παράδεισο.
Κι εκεί, ο Γιάννης πραγματοποίησε την έξοδό του προς τον άλλο.
Ήδη τον είχε εξερευνήσει κι εκείνον –με όλα τα υλικά και τα χρώματα του, τα σκοτεινά, τα γαλανά, τα υπεριώδη – ταξιδεύοντας τις νύχτες με το βαθυσκάφος του (όπως ονόμαζε το παλιό ατελιέ του Γιάννη στην Αθήνα ο Νίκος Χουλιαράς).
Τον είχα παρακολουθήσει να ζωγραφίζει:
Εμμονικός και υπομονετικός, επεμβαίνοντας διαρκώς -πότε με μεγάλες ελεύθερες χειρονομίες πότε με ψιλοκέντημα-, πειραματιζόταν αδιάκοπα μέχρι να γίνει απόλυτος κύριος των μέσων του, γνώστης των υλικών και της συμπεριφοράς τους, να τα καθοδηγήσει ώστε να αποδώσουν τις εικόνες που είχε μνημειώσει στην ψυχή του. Ώστε να ανακαλούν το άφθαρτο των βιωμάτων, και να το «υλοποιούν», συλλαμβάνοντάς το σε καίρια στιγμή, πλήρες, με όλους τους συμβολισμούς του στην διαδικασία της φθοράς.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης είχε πάντα στενή επαφή με την ποίηση και θεωρούσε ότι ζωγραφική σημαίνει ποίηση. Είχε ζωγραφίσει πολλά εξώφυλλα βιβλίων ποιητικών συλλογών και είχε εικονογραφήσει πολλά ποιήματα.
Σε μένα, είχε φιλοτεχνήσει εκτός από το εξώφυλλο του «Λεπτουργού» και το εξώφυλλο του «Ένοικου», δίνοντας και στα δυο βιβλία μια επιπλέον ποιητική διάσταση.
Στην διάσταση αυτή εισέρχεται τώρα ολόσωμος, με το έργο του – ως σποδός ανθρώπου και σπίθα θεού.
Καλό ταξίδι, γλυκύτατε φίλε…
Μικρό βιογραφικό
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες εκφραστές της υπαινικτικής ζωγραφικής.
Γεννήθηκε στην Σκιάθο το 1940. Δεν έκανε τυπικές ακαδημαϊκές σπουδές, αλλά μελέτησε από μικρός την τέχνη των παλαιοτέρων και των συγχρόνων του, λάτρεψε, όπως έλεγε ο ίδιος, «τη μεγάλη ζωγραφική».
Από το 1968 υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου. Έζησε και εργάστηκε στην Αθήνα και στο Πήλιο. Ασχολήθηκε και με τις γραφικές τέχνες, δίδαξε σε ιδιωτική σχολή στην Αθήνα καθώς και στο εργαστήριο γραφιστικής τέχνης του Δήμου Βόλου.
Το εικαστικό του έργο παρουσιάστηκε σε πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων. Πίνακές του κοσμούν πάμπολλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
.
