Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος

Έλα λοιπόν, αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα:

Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή

Μετά, το σύμπαν

Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον αστερισμό του Κύκνου

– τ’ άστρα μυριάδες, όσα και τα γράμματα-   

Χάνονται κόππα, δίγαμμα, σαμπί

Αναστατώνονται τα άλφα, άπειρα

Τα ε του έρωτα ευφραίνονται

Ωμέγα μεγαλύνονται σε ωσσανά

Θητεύουνε τα θήτα σε θεό

Χορεύουνε τα χι του χάους 

Τα δέλτα δοκιμάζουν

Όλους τους δυνατούς συνδυασμούς

Να ξεκλειδώσουν άδηλα αινίγματα

Σε σκεύος από κόκκαλο να αστρονομιστούν οι προφητείες όλη νύχτα

Να στάξουν τ’ άστρα στάλες μολυβιού

Τυχαίοι σχηματισμοί  

Ν’ αποσυνθέσουν παρελθόντα, ν’ ανασυνθέσουνε μελλούμενα

Να ανασυνταχτούν οι λέξεις

Αρχίζει, πρόσεχε

Να γράφεται το ποίημα

Σε κάτοπτρο νερού παλίμψηστο, με όλες τις γραφές των ποιητών

Κάποτε, στην οριστική έκλειψη της σελήνης, θα τιναχτεί ίσως μια νόβα-