Μια χαραμάδα φως

Ξεφεύγει από κάτω, από άλλη χιλιετία

Κρύο δωμάτιο, άθλια μόνωση – άραγε

Γιατί

Ούτε ένα τηλέφωνο να μη μπορείς

Να πάρεις τους νεκρούς;

Κρύο δωμάτιο, μικροθόρυβοι μόνο

Είν’ ένας μαύρος

Άγραφος στίχος στο λευκό, στην ξόβεργα

Πουλί ασάλευτο σε ουρανό αόρατο, περιδινούμενο-

Α, να, κάτι ακούγεται από δίπλα:  

Βόμβος θερμός ανθρώπινης φωνής

Πολεμικές ειδήσεις στο ραδιόφωνο

Ή χαμηλόφωνες κουβέντες

Παλιών επισκεπτών απ’ το σαλόνι

Ίσως και να ΄ναι οι τρεις επίμονες

Αρχαίες θείες στην κουζίνα

Ανακατεύοντας ατέλειωτα στη χύτρα

Ψιλοκομμένα φρέσκα νέα

Και μυστικά οικογενειακά με το μεδούλι τους-

Να, όπου να ’ναι

Θα πάρει πάλι ο ύπνος

Γλυκά νανουρισμένο το άρρωστο παιδί

Χρόνια σε επικίνδυνη αιώρηση

Σ’ αυτό το υποτυπώδες δίχτυ ασφαλείας-