Στο μυαλό και στην καρδιά της… Παυλίνας Παμπούδη
Ένας πολύχρωμος πλανήτης
Η Παυλίνα Παμπούδη μάς ξεναγεί στο υπέροχο σύμπαν της
Ποίηση, ζωγραφική, παραμύθια, μεταφράσεις, στίχοι, τηλεόραση, ραδιόφωνο, θα ήταν κάποιες από τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσαμε για να περιγράψουμε τη δουλειά της Παυλίνας Παμπούδη, αλλά θα χρειαζόμασταν και πολλές ακόμη για να περιγράψουμε την ίδια. Αεικίνητη, πολυάσχολη, χωμένη μέσα σε λέξεις, μουσικές, χρώματα, εικόνες, λουλούδια και γάτες… Πάρα πολλές γάτες, βρίσκει το χρόνο να δημιουργεί συνεχώς κάτι νέο. Κι εμείς έχουμε τη χαρά να τη διαβάζουμε και να την ανακαλύπτουμε μέσα από τα βιβλία, τα τραγούδια και τους πίνακές της… Σε αυτή τη συνάντηση θα αφήσουμε την ίδια να μας ταξιδέψει στον κόσμο της.
1 Ποίηση, πεζός λόγος, φωτογραφία, στίχοι, παραμύθια, ζωγραφική… Ποιο είδος ήταν αυτό με το οποίο ξεκινήσατε να εκφράζετε τη δημιουργικότητά σας και τι στάθηκε πρώτη αφορμή;
Καλώς σας βρίσκω! Κατ’ αρχήν ευχαριστώ που αναφέρετε και τη φωτογραφία ανάμεσα στις δραστηριότητές μου -είναι η πιο πρόσφατη ανακάλυψη που έκανα! Μου χάρισα στα περσινά γενέθλιά μου μια ψηφιακή μηχανούλα κι άρχισα αμέσως να φωτογραφίζω: πρώτα τα ζώα μου σε διάφορες φάσεις (φωτό 1,2.3) και μετά τις ζωγραφιές μου –επίσης σε διάφορες φάσεις της δημιουργίας τους (φωτό 4,5, 6). Τώρα, έχω προχωρήσει: φωτογραφίζω τα παιδάκια στα σχολεία, τη χλωρίδα στα πεζοδρόμια της πόλης, τα παράξενα αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μου και τα γκράφιτι στους τοίχους (φωτό 7- 10)– και έχω μέλλον, ελπίζω…
Όλα τα παιδιά αρχίζουν θαρρώ με τη ζωγραφική, και όλα είναι γεννημένα αξιοπρόσεχτοι έως ιδιοφυείς καλλιτέχνες – μέχρι να τους κόψουν τη φόρα οι μεγάλοι για να τα κάνουν να ασχοληθούν με «πιο σοβαρά πράγματα». Κι εγώ έτσι άρχισα (πρώτη αφορμή ήταν ένα μολύβι!). Ασχολήθηκα όμως τελικά πιο πολύ με το γράψιμο (όταν βεβαίως έμαθα να γράφω), γιατί, καθώς λέω πάντα, ήταν η πιο διακριτική μοναχική απασχόληση: ούτε έκανε θόρυβο – όπως πχ το τραγούδι ούτε λέρωνε – όπως π.χ. η ζωγραφική!
2 Τι αντιπροσωπεύει κάθε είδος για σας και πώς βιώνετε το πέρασμα από το ένα είδος στο άλλο.
Για μένα τα βιβλία μου δήθεν για παιδιά (ή για δήθεν παιδιά) είναι το τονωτικό μου, η ζωγραφική το αγχολυτικό μου, η ποίηση, κάτι σαν άσκηση θρησκευτικών καθηκόντων – και η φωτογραφία, η σκανδαλιά μου.
Πάντως όλες αυτές οι δημιουργικές δραστηριότητες, μου είναι εξίσου απαραίτητες: τις ασκώ όσο καλύτερα μπορώ, και τις αγαπώ το ίδιο.
Κάθε είδος καλύπτει τη διάθεση και την ανάγκη μου εκείνης της στιγμής και εξυπηρετείται από τα μέσα μου εκείνης της στιγμής. Όπως η μέρα μπορεί να περάσει από λιακάδα σε συννεφιά και πιο σπάνια, σε ακραία φαινόμενα, έτσι κι ένας δημιουργός, καθώς αντιμετωπίζει καθημερινά μια μεγάλη γκάμα εξωτερικών ερεθισμάτων που του προκαλούν πολυποίκιλες διαθέσεις και ανάγκες, μπορεί να περάσει, με τον ίδιο «φυσικό τρόπο», και σε διαφορετικά εκφραστικά μέσα.
3 Με όλα αυτά με τα οποία ασχολείστε και με όλα αυτά που σας αρέσει να κάνετε, μπαίνω στον πειρασμό να σας ρωτήσω, πώς είναι μια τυπική μέρα σας… Αν και φαντάζομαι πως το «τυπικός» δεν είναι από τα επίθετα που πολύ ταιριάζουν στο «λεξιλόγιό» σας.
Κι όμως, ακολουθώ ένα τυπικό προσχέδιο απαραίτητων καθημερινών ενασχολήσεων! Η μέρα μου, σε πολύ γενικές γραμμές κυλάει ως εξής:
8- 10: Καφές, τάισμα, περιποίηση, χαϊδολόγημα Ζιζής, Ρούμπι, Μαξ, Τζίλντας, Τσικό, Λάρας, ψίχουλα στον Παντελή, τη Χρυσούλα, τον Μίμη (τις 3 δεκαοχτούρες) και στα ανώνυμα σπουργίτια.
10-10.30: οικιακά (είμαι πολύ γρήγορη).
10.30- 3.30: δεύτερος καφές, επικοινωνία με τον έξω κόσμο, με τους συγκάτοικους, διαχειριστικά καθήκοντα (αυτά δεν μου αρέσει καθόλου να τα ασκώ), αλληλογραφία, διάβασμα, γράψιμο, τηλέφωνα.
3.30 -6.30: γεύμα, ανάπαυση.
6.30 – 9.30: τρίτος καφές δημιουργική γραφή, δημιουργικό χάζεμα, δημιουργική επαφή με φίλους.
9.30-1 γατελιέ, μουσική, καταστροφική (συνήθως) ζωγραφική.
Εντάξει, αυτό το πλάνο καταστρατηγείται πολλές φορές και ασχολούμαι με πιο απροσδόκητα πράγματα –οπότε, ο χρόνος των απαραίτητων δραστηριοτήτων μου, απλώς συμπυκνώνεται.
4 Στο έργο σας, τόσο το συγγραφικό όσο και στη ζωγραφική σας, πρωταγωνιστούν τα χρώματα. Ποιος είναι ο ρόλος τους και τι σημαίνει το καθένα για εσάς.
Τον ξέρετε εκείνο τον κύκλο τραγουδιών της Αρλέτας που είχα γράψει στα 18 μου; Το cd «Οι Έξι Μέρες»; Αναφερόταν στις Έξι Μέρες της Δημιουργίας (!)
Ο Θεός, ο Δημιουργός με δέλτα κεφαλαίο, αντιμετωπιζόταν ως δημιουργός -με μικρό δέλτα. Και, την Πρώτη Μέρα δημιουργούσε τα χρώματα!
Την πρώτη μέρα ήταν φως / μονάχα φως, κι είπε ο Θεός / κι ο έρωτας το ύγρανε / κι ανθίσανε τα χρώματα: / το πράσινο και το μαβί / το γαλανό της ερημιάς / του θάνατου το κίτρινο / το κόκκινο που ράγισε / (…)
Άρα, φαίνεται πως δίνω πρωτεύουσα θέση στη ζωγραφική…
(Τις επόμενες μέρες, ο Δημιουργός, ανακάλυπτε βεβαίως και τις άλλες τέχνες, μουσική, χορό κ. ο. κ. )
5 Στο δημιουργικό σας σύμπαν, μεγάλη σημασία δίνετε και στα αντικείμενα, μιλάτε κι εσείς στα πράγματα όπως ο «Σιγανός», σας μιλάνε κι εκείνα. Ποια είναι τα πιο σημαντικά αντικείμενα από τα οποία έχετε αντλήσει έμπνευση;
Μα, τα πράγματα είναι οι συγκάτοικοί μας. Μοιράζονται τη ζωή μας, τη μέρα μας, μας εξυπηρετούν, τα περιποιούμαστε ή τα κακομεταχειριζόμαστε… Άλλα είναι χρηστικά, άλλα απλώς όμορφα και απαραίτητα -όπως οι φίλοι.
Εκτός από τον «Σιγανό Που Μιλάει Με Τα Πράγματα», ένα βιβλίο δήθεν για παιδιά (πρόκειται για ένα μοναχικό αγοράκι με χιούμορ και φαντασία, που συνομιλεί με τα παιχνίδια και τα αντικείμενα στο περιβάλλον του, τα ακούει να του λένε ιστορίες, να του μαθαίνουν μυστικά, να το συμβουλεύουν, να το διασκεδάζουν), έχω γράψει κι ένα βιβλίο δήθεν για μεγάλους: «Το Σπίτι Στους Σαράντα Δρόμους.»
Εκεί, εγώ (ο αφηγητής) αντιμετωπίζω τα έπιπλα, τα σκεύη και τα αντικείμενα ως συγγενείς, ως προγόνους, ως φίλους, που με συντροφεύουν, με δυναστεύουν, με προστατεύουν – που μεγαλώσαμε μαζί, που με ακολουθούν στην διαδρομή της ζωής μου. Απευθύνομαι, ας πούμε, στη μεγάλη πολυθρόνα του σαλονιού, που την αποκαλώ «γιαγιά», στην σφαιρική επιτραπέζια λάμπα την «έγκυο φως», στο «προσφυγάκι» το χαλί, στο μαρμάρινο ρολόι, το σταματημένο στα μεσάνυχτα κ.τ.τ.. Τους ζητώ εξηγήσεις, διευκρινήσεις ή κατευθύνσεις – και προκαλώ μάλλον θλιμμένους διαλόγους.
6 Σας εμπνέει περισσότερο το αστικό τοπίο ή η φύση;
Θαρρώ πως με εμπνέουν εξίσου και η φύση και τα «παρά φύσιν» του αστικού τοπίου. Πιο πολύ όμως, με εμπνέουν τα εσωτερικά τοπία. ( Τα ονομάζω ακριβή αντίγραφα των εικόνων που μου διαφεύγουν από τα εξωτερικά.)
7 Παίζοντας με δύο τίτλους έργων σας, τι αποτελεί «πρώτη ύλη» για σας και πόσο «χάρτινη» θεωρείτε τη «ζωή» σας;
Τα πάντα είναι πρώτη ύλη –μέχρι να τα αντιληφθεί κάποιος, να τα επεξεργαστεί, να τα μεταλλάξει, να εστιάσει πάνω τους – με σκοπό να μπορέσουν να τα αντιληφτούν και άλλοι…
Η ζωή μου, όπως όλες, είναι χάρτινη, από την άποψη της ευθραυστότητας και της ελαφρότητάς της. Ό, τι σώζεται από τις μέρες μας, για λίγο μεγαλύτερο διάστημα, είναι το μέρος τους που προλαβαίνει να καταγραφεί στο χαρτί.
Ζω μεν, αλλά δεν μου αρκεί. Έχω ανάγκη και να «γράφομαι».
-
Πόσο ποιητική μπορεί να είναι η εποχή μας; Πιστεύετε ότι μπορεί η ποίηση να εκφράσει την κρίση ή είναι κάτι που θα πρέπει να την αφήσει ανεπηρέαστη;
Σε εποχές κρίσης (και κυρίως κρίσης αξιών) η ποίηση (πιο πολύ από τις άλλες τέχνες) είναι καταφύγιο θηραμάτων. Είναι ο μόνος κοινός τόπος όπου μπορεί κάποιος να «κοινωνήσει» την ψυχή και την ουσία του, να πάρει και να δώσει, χωρίς να νιώσει προδομένος.
Σήμερα, όλο και περισσότεροι, νέοι και λιγότερο νέοι, διαβάζουν και γράφουν.
Καμιά εποχή δεν υπήρξε ποιητική – και σχεδόν πάντα η ποίηση (πιο πολύ από τις άλλες τέχνες) ήταν η αντίδραση σ’ αυτό. Χαμηλόφωνη μεν, αλλά σαν το επίμονο τερέτισμα του γρύλλου, σαν συνείδηση.
9 Σε εσάς, ωστόσο, η ποίηση βρίσκεται παντού, από τα κείμενά σας, τα παιδικά σας βιβλία, μέχρι τους πίνακες ζωγραφικής σας. Τι είναι για εσάς ποίηση;
Μα, η ποίηση βρίσκεται παντού! Είναι πανταχού παρούσα στη ζωή όλων. Εξηγούμαι:
Ακόμα και οι πιο στεγνοί τεχνοκράτες βλέπουν όνειρα (και τα όνειρα σίγουρα είναι υπερβατικά – είναι από το υλικό της ποίησης). Ακόμα και οι πιο πεζοί άνθρωποι λατρεύουν τα τραγούδια (και τα τραγούδια, ακόμα και τα πιο απλοϊκά, πάντα έχουν μέσα τους γύρη ή ίχνη από αστερόσκονη ποίησης). Ακόμα και οι πιο άσχετοι, αναφέρονται σε κάτι που θαυμάζουν ή που τους εντυπωσιάζει (π.χ. ένα ωραίο γλυκό) λέγοντας: αυτό είναι ποίημα!
Όσο για μένα, εγώ λέω πάντα πως η ποίηση αποτελεί το μοναδικό μας άλλοθι για την παρουσία μας στον πλανήτη –καθώς αφορά στο μέρος της ανθρώπινης φύσης μας που μετέχει του θείου.
10 «Ένα όνομα, μια ιστορία», πώς αλήθεια προέκυψε αυτή η σειρά παιδικών βιβλίων;
Τυχαία, ή μοιραία – όπως όλα: Ο γιος μιας φίλης (δεν τον γνώριζα) που του είχα στείλει με τη μαμά του ένα απ’ τα βιβλία μου ήταν πολύ εγωιστής- μου ζήτησε να γράψω ένα βιβλίο μόνο γι αυτόν! Λεγόταν Γιώργος. Οπότε, έγραψα κι εγώ ένα βιβλίο μόνο για Γιώργους! Αυτό προκάλεσε διαμαρτυρίες από άλλα γνωστά μου ή άγνωστα παιδιά (και ενηλίκους). Αποφάσισα να γράψω κι άλλα τέτοια «αποκλειστικά» βιβλία… Μόνο για Γιάννηδες, μόνο για Κατερίνες, μόνο για Μαρίες κ. ο. κ. Έγραψα δέκα!
11 Το χιούμορ και η φαντασία είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές στα παραμύθια και στα παιδικά σας βιβλία. Στην καθημερινότητά σας πόσο τα χρησιμοποιείτε αυτά τα δύο στοιχεία;
Τα χρησιμοποιώ αδιάκοπα! Και σε μεγάλες δόσεις και τα δυο! (Βεβαίως, το χιούμορ μου, συχνά, μπορεί να είναι και μαύρο…)
12 Ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων γράφει περισσότερο ορμώμενος από την αγάπη του για τα παιδιά ή για να κρατήσει όσο μπορεί περισσότερο ζωντανό το παιδί μέσα του;
Εγώ πιστεύω πως ένας συγγραφέας γράφει, βασικά, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς: πρέπει να γράψει. Μ’ ένα συγκεκριμένο «ύφος» (που το κατακτά) και μ’ ένα συγκεκριμένο στόχο (που ποτέ δεν είναι σίγουρος πως τον ξέρει).
13 «Τρελαμένα» και «Kάπως περίεργα» (σημ. «Τρελαμένα παραμύθια» και «15 ½ κάπως περίεργα παραμύθια») είναι χαρακτηρισμοί που «απευθύνονται» στα παιδιά ή αποτελούν «προειδοποίηση» για τους γονείς τους;
Έχω πει πως δεν απευθύνομαι ποτέ συνειδητά σε συγκεκριμένο ηλικιακά target group. Και δεν θα ήθελα να το κάνω αυτό. Δηλ. λέω πως δεν θα έγραφα κάτι που εγώ θα βαριόμουν να διαβάσω. Υποδηλώνω (στους τίτλους μου) προς κάθε ενδιαφερόμενο, ότι το βιβλίο που θα διαβάσει θα έχει κάτι λίγο – πολύ ανορθόδοξο: οι ιστορίες θα απηχούν κάποια πρόσληψη της «πραγματικότητας», λίγο πιο λοξή, κάπως πιο ευρυγώνια, λίγο πιο απροσδόκητη ή διασκεδαστική -και για τα παιδιά και για τους ενήλικες.
14 Παραμύθια ή τραγουδάκια, τι σας αρέσει περισσότερο να γράφετε; Με ποιο είδος περνάτε καλύτερα κατά την ώρα της συγγραφής;
Α, πάντα περνάω καλά! Είτε γράφω από μόνη μου είτε γράφω «κατά παραγγελία». Ακόμα κι αν η διάθεσή μου είναι κακή, πολύ σύντομα, γράφοντας, καταφέρνω να την μεταστρέψω: την κάνω να δείξει ενδιαφέρον γι αυτό που έχω αρχίσει να γράφω και, μέχρι να ολοκληρώσουμε το παραμύθι ή το τραγούδι, έχει αλλάξει τελείως και να είναι πια μια πολύ χαρούμενη διάθεση! Οπωσδήποτε, το να γράφεις είναι μια καταπληκτική ψυχοθεραπεία!
15 Τα «Λάχανα και τα Χάχανα» γνωρίζουν τεράστια επιτυχία, και ως cd και ως θεατρική παράσταση. Πόσο προκλητικό είναι το να αντιμετωπίζει κανείς το «τέρας» της προπαίδειας με στίχους;
Να κάτι που έγραψα «κατά παραγγελία»! Η ιδέα δεν ήταν δικιά μου, ήταν του συνθέτη Τάσου Ιωαννίδη. Εγώ απλώς δεν τη φοβήθηκα καθόλου – δεν φοβάμαι σχεδόν τίποτα. Και να δείτε που μου βγήκε σε καλό. Όχι βεβαίως από οικονομική άποψη, αλλά, τουλάχιστον, κατάφερα επιτέλους να μάθω κι εγώ την προπαίδεια νεράκι!
16 Πρόσφατα επισκεφτήκατε ένα σχολείο Ρομά. Πώς ήταν αυτή σας η εμπειρία;
Δεν ήταν ακριβώς «σχολείο Ρομά». Ήταν με μια ομάδα παιδιών, διαφόρων ηλικιών, που τα φιλοξενούσε, για μερικά απογεύματα τη βδομάδα, ένα νηπιαγωγείο. Η γλυκιά και υπομονετική δασκάλα τους τα μάθαινε να γράφουν το όνομά τους…
Πρόκειται προφανώς για κάποιο πιλοτικό πρόγραμμα προετοιμασίας για πιθανή μελλοντική ένταξή τους (τουλάχιστον μερικών) σε κανονικά σχολεία.
Η επίσκεψή μου μ’ έβαλε σε σκέψεις. Τα παιδιά αυτά έχουν μεγάλη όρεξη και δύναμη – ίσως γιατί δεν θεωρούν αυτονόητο το αγαθό της εκπαίδευσης.
Εύχομαι να διευρυνθεί αυτό το πρόγραμμα, και να καταφέρει να τα βοηθήσει πραγματικά να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας.
17 Μπορεί ένας συγγραφέας παιδικών (και όχι μόνο) βιβλίων να κάνει κάτι για να μειωθούν οι κοινωνικές διακρίσεις; Ή τα βιβλία δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
Ναι. Ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Λόγο, εξελίσσεται και αλλάζει από τον Λόγο. Και με τις έλλογες πράξεις βεβαίως. Δεν ξέρω αν είμαι παράλογα αισιόδοξη, αλλά ναι, πιστεύω ότι τα βιβλία που έχουν την δυνατότητα ν’ αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα (προς το καλύτερο), μπορούν ν’ αλλάξουν και τον κόσμο.
18 Στο έργο σας, πέρα από ανθρωποκεντρικές ευαισθησίες υπάρχει πολλή αγάπη και για τα ζώα, μια αγάπη που δεν μένει στα λόγια καθώς είστε ενεργή φιλόζωος. «Γατολόγιο» και «Σκυλολόγιο» δεν αφήνουν παραπονεμένα ούτε τις γάτες ούτε τους σκύλους, εσείς, ωστόσο, είστε πιο πολύ «γατάνθρωπος» ή «σκυλάνθρωπος»;
Δεν κάνω διακρίσεις – όπως θεωρώ τα παιδιά απλώς πιο κοντούς ανθρώπους, έτσι και τα ζώα τα θεωρώ απλώς άτομα με περισσότερα πόδια και με ουρά – και με εμπνέουν εξίσου.
Δεν είμαι όσο ενεργή θα ήθελα – πέρα απ’ το θεωρητικό επίπεδο. Πάντως, κάνω ό, τι μπορώ. Την εποχή αυτή, λ.χ. συστεγάζομαι με τη Λάρα, (την σκυλάρα την κουκλάρα), που είχε βρεθεί κουταβάκι σκελετωμένο πάνω στο βουνό, να τρέφεται με ακρίδες, και με 2 ορφανά γατάκια – τον Μανδαρίνο (χαϊδευτικά, Μαξ) που τον βρήκα κατεψυγμένο πάνω σε μια μανταρινιά, και τη Ζιζή (από το Ζει! Ζει!), που τη βρήκα με σπασμένο πόδι κάτω από ένα αυτοκίνητο. Ακόμα, υπάρχει και ο Ρούμπι, ένας παππούς γάτος, που τον έχω κληρονομήσει από τη θεία μου (αλλά κι αυτόν εγώ της τον είχα φέρει, πριν 18 χρόνια, όταν τον είχα σώσει από έναν λάκκο με ασβέστη, με καμένη την ωραία του γούνα). Στο γατελιέ μου ζουν επίσης η φιλότεχνη συνεργάτα μου, η Τζίλντα, και ο σωματοφύλακάς μου Τσικό.
Χάρη σε όλους αυτούς τους τύπους (και σε άλλους που δεν υπάρχουν πια), έχω γράψει αρκετά βιβλία: Εκτός από το Γατολόγιο και το Σκυλολόγιο, που αναφέρατε, έχω και το Σκυλοβιβλίο, και το Γατοβιβλίο, και το Ποντικοβιβλίο, έχω επίσης μεταφράσει (μαζί με τον ποιητή Γιάννη Ζέρβα) και το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Τόμας Στερν Έλιοτ…
19 Οι γάτες ή οι σκύλοι της ζωής σας σάς έχουν διηγηθεί περισσότερες ιστορίες;
Οι γάτες, βεβαίως: έχω πιο μακροχρόνια συνεργατία μαζί τους. Η Λάρα είναι μάλλον τεμπελόσκυλο…
20 Αν πιστεύατε στη μετενσάρκωση, ως τι θα θέλατε να επιστρέψετε;
Και βέβαια πιστεύω στη μετενσάρκωση. Πιστεύω πως όλα τα όντα περνάμε αρκετά στάδια – κύκλους ζωής, στοχεύοντας να φτάσουμε στην τελείωση.
Στο Γατολόγιο γράφω (όλο το βιβλίο είναι γραμμένο μεταξύ αστείου και σοβαρού):
Το στάδιο «γάτα» είναι μια σημαντική ενδιάμεση θητεία. Κατά την επικρατέστερη θεωρία πρόκειται περί της αμέσως επόμενης μετενσάρκωσης ηγετών και πολιτικών (ως τιμωρία (του ανθρώπου) και ως χρόνος περισυλλογής του προς εξαγνισμό και αυτογνωσία)- και περί της αμέσως προηγούμενης μετενσάρκωσης ποιητών και φιλοσόφων (ως τιμωρία (της γάτας) και ως χρόνος περισυλλογής της προς εξαγνισμό και αυτογνωσία.)
Εγώ, πάντως, θαρρώ πως θα ήθελα να επιστρέψω ως ον άλλου πλανήτη – και σε άλλο πλανήτη…
21 Πέρα από τα κείμενά σας και τα έργα ζωγραφικής σας, τι άλλο θεωρείτε «τιμαλφή», ποια αποτελούν τα «λάφυρα της μνήμης»;
Ακριβώς αυτά τα «λάφυρα της μνήμης» θεωρώ τιμαλφή: αυτά υποθηκεύω για να μου δοθούν τα γραπτά και τις ζωγραφιές μου!
22 Μέσα στο 2012 κυκλοφόρησαν μία ποιητική συλλογή («Το μοβ άλμπουμ», μια ιστορία δήθεν για παιδιά («Ο Σιγανός που μιλάει με τα πράγματα»), μια συλλογή με τρελαμένα παραμυθοτράγουδα («Ο Ιβάν ο Τρομερός») και το «40 κάπως περίεργες ιστορίες». Μας ετοιμάζετε κάτι καινούργιο για το 2013;
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι απολύτως του 2012. «Ο Σιγανός Που Μιλάει Με Τα Πράγματα», είναι επανέκδοση. Και στα άλλα βιβλία υπάρχουν, μαζί με τα καινούργια, και πολλά παλιότερα κείμενα. Ας πούμε, ο Ιβάν έχει τραγουδάκια και από τη σειρά «Ιστορίες για γέλια και για χρώματα», και από το «Ένα όνομα μια ιστορία», και από τα «Λάχανα και Χάχανα» και από το «Με το Άλφα και το Βήτα» και από το «Με το ένα και το Δυο» και από «Τα 24 παράξενα ζώα» – ακόμα κι από το «Να’χαμε και τι να’χαμε» – ένα κύκλο τραγουδιών για τα μειονοτικά σχολεία της Θράκης που είχα γράψει το 2000.
Φυσικό είναι να υπάρχει συνωστισμός σ’ αυτό το βιβλίο. Τα τραγουδάκια είναι 80!
Και στο «40 Κάπως Περίεργες Ιστορίες», εκτός από τις καινούργιες ιστορίες, υπάρχουν και μερικά παραμύθια από τα «15 ½ κάπως περίεργα παραμύθια», μερικά από τα «Τρελαμένα Παραμύθια» και μερικοί μύθοι από το «Μύθοι για πολύ μεγάλα παιδιά».
Επίσης, στο «Μοβ Άλμπουμ», συμπεριλαμβάνω και λίγα ποιήματα από το παλαιότερο βιβλίο μου «Το Μαύρο Άλμπουμ».
Αυτές τις μέρες περιμένω ένα καινούργιο cd – που εντάσσεται στη σειρά των Λαχανοχαχάνων: Λέγεται «Οι Ρυθμοί κι οι αριθμοί».
Τώρα γράφω (στην πραγματικότητα το παλεύω εδώ και 5 χρόνια) ένα μυθιστόρημα: «Το Χεράκι Στον Ιστό». Ελπίζω να το ολοκληρώσω μέσα στο 2013…
