ΒΙΒΛΙΟ
Δεν μπορώ να διαβάσω εύκολα ολόκληρο βιβλίο. Το μυρίζω, το ξεφυλλίζω, διαβάζω μια φράση εδώ κι εκεί. Κι έτσι, τους χαρακτήρες του, τους κάνω τελείως υπαρκτούς. Σαν τα πρόσωπα με τα οποία διασταυρώνομαι στον κόσμο. Σαν τους φίλους. Ή σαν τον εαυτό μου.
Τι ξέρω για μας; Ή μάλλον, τι μπορώ να συγκρατήσω; Οι λεπτομερείς αναλύσεις, οι περιγραφές, οι αρχιτεκτονημένες ιστορίες, δε με αφορούν. Ούτε καν για την ψυχαγωγία μου. Αφού και η ίδια, αποσπασματική είμαι.
Η διάθεσή μου, η μνήμη μου, η συμπεριφορά μου, τα σχέδιά μου, δεν έχουν συνέχεια.
Σκέφτομαι την κίνηση της γάτας. Προχωρά με πεποίθηση. Σταματά ξαφνικά, με την ίδια πεποίθηση. Φαίνεται (και είναι) πολυάσχολη.
ΒΙΒΛΙΟ (2)
Ένα βιβλίο είναι, ή πρέπει να είναι, ένα σύμπαν. Είναι, ή πρέπει να είναι, ένα αυθύπαρκτο και αύταρκες οικοσύστημα, αχρονικό, αμφίφυλο και πολυεπίπεδο. Να μπορεί ο οποιοσδήποτε αναγνώστης να προσλαμβάνει εικόνες και ερεθίσματα διάφορα και διαφορετικά, ανάλογα με το επίπεδό του, την ψυχολογική του κατάσταση εκείνης της στιγμής, τις ανάγκες του εκείνης της στιγμής, την ηλικία του εκείνης της στιγμής.
ΓΑΤΑ
Χαζεύω τα σύννεφα.
Η γάτα Γάτα κοιτάζει κι αυτή με περιέργεια έξω απ’ την μπαλκονόπορτα. Όχι, δεν μπορεί να αισθάνεται περιέργεια αυτό το αποστασιοποιημένο ον.
(Αλλά κι εγώ είμαι εξίσου αποστασιοποιημένο ον – γιατί λοιπόν αισθάνομαι περιέργεια;)
Πρόκειται μάλλον για άλλου είδους αποστασιοποίηση και για άλλου είδους περιέργεια.
Η διαφορά μας με τη γάτα Γάτα είναι πως εκείνη βρίσκεται μέσα στην περιγραφή (και μέσα στην ουσία).
ΓΙΑΤΙ
«Γιατί λοιπόν πρέπει να τα κάνουμε όλ’ αυτά;» ρώτησε η μικρή Ζωή (τριών χρονώ και κάτι).
«Ποια, μωρό μου;» ζήτησε να μάθει η μεγάλη Ζωή.
«Να, όλο να κοιμόμαστε, όλο να ξυπνάμε, όλο να τρώμε, όλο να κάνουμε πράγματα…»
Η μεγάλη Ζωή είναι ζωγράφος, ξέρει για το Κενό και την αδηφάγο φύση του, που απαιτεί τυραννικά μια αδιάκοπη παραγωγή έργου για να πληρωθεί. Απαντά όμως όσο πιο έντιμα μπορεί:
«Γιατί… Μα γιατί είμαστε ζωντανοί, γι’ αυτό!»
«Και γιατί είμαστε ζωντανοί;»
«……»
Αλλά, όλες οι ερωτήσεις δεν είναι εκ φύσεως παιδικές – εφόσον δεν μπορούν να απαντηθούν με απάντηση που δεν επιδέχεται άλλο «γιατί;»;
Γιατί; Παιδός η βασιλείη.
ΓΛΩΣΣΑ
Την γλώσσα πρέπει, οπωσδήποτε, να την έχουμε και για παράξενες χρήσεις και ασκήσεις. Για προσευχές, γρίφους, ξόρκια και ποιήματα. Έτσι μόνο ανανεώνεται και συνεχίζει να υφίσταται κάποιο νόημα στην καθημερινή μας «επικοινωνία».
ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Διαβάζω τα γράμματα του Lewis Carroll προς τις: Alice, Emily, Mary, Kathleen, Dymphna, Evelyn, Maggie, Gertrude, Nelly, Florence, Agnes. Τι όμορφα ονόματα–κελύφη. Άδεια. Μηνύματα χου εις χουν.
