Ρούχα

Κοιτάζω τα ρούχα μου, πλήθος, σε θανάσιμους εναγκαλισμούς πάνω στην κρεμάστρα της κρεβατοκάμαρας.
Παλεύουν και σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στ’ άλλο, βίαια, πιο βίαια γιατί αυτό γίνεται σε μη-κίνηση. (Ή σε άλλη κίνηση, αυτή της γεωμετρικής φθοράς, που τα καρέ της δε συλλαμβάνει το μάτι.)

Ακαριαία αίσθηση πως έχω πεθάνει και πως παρατηρώ από άλλο χρόνο, με ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, τα κατάλοιπά μου. Όχι με ενδιαφέρον, μάλλον με αποδοκιμασία.
Δε μ’ ενοχλούν τόσο τα αντικείμενα, ούτε τα βιολογικά μου κατάλοιπα πάνω τους (τρίχες, λεκέδες, οσμές), όσο η έκταση. Δε θέλω να καταλαμβάνω τόσο χώρο αλλού. Μόνο πάνω σε χαρτί. Ή, ούτε και σε χαρτί.

Σ. Σ. Μ. Α. (Συμπαγή σωματίδια με μικρή αλληλεπίδραση)

Είναι υποθετικά. Η ύπαρξή τους, απλώς, προβλέπεται από τη θεωρία.
Τα παραλληλίζω με φίλους και συγγενείς, ζώντες και τεθνεώτες.
Μ’ ενδιαφέρει πολύ η μοριακή φυσική, τα μιόνια και η σκοτεινή ύλη – για συναισθηματικούς λόγους, ή γιατί εδώ μου προσφέρεται ευρύτατο πεδίο παρανοήσεων και δημιουργικών παρερμηνειών (όπως και στους επιστήμονες,
εξάλλου).

Στίχοι

Η εγώ αυτής της στιγμής, απομονώνω αυτήν τη στιγμή, δειγματοληπτικά και τυχαία –σαν τις δυνάμεις της φύσης–, αυτούς τους στίχους, και εντοπίζω τις αντιστοιχίες τους προς τις επιστήμες, τις κατακτήσεις και τις τάσεις του αιώνα.

Να οι στίχοι, αυθύπαρκτοι, χωρίς τα ονόματα των ποιητών στους οποίους ανήκουν, θεωρούμενοι πλέον δημόσιο αγαθό. Οι περισσότεροι είναι, βέβαια, αναγνωρίσιμοι:

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς / τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής (…) (Γενετική)

(…) Θα ’ρτη τάχα ποτέ, θε να ’ρτη η ώρα / που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου, / κι η ψυχή μου, που Μυημένη τήνε κράζω, / θα γιορτάσουν μαζί; (…) (Παγκοσμιοποίηση)

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις / χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε / στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις
(…) (Πληροφορική)

Η πλατεία ήταν έρημη / Η πατρίδα είχε φύγει. (…) (Εικονική πραγματικότητα)

(…) Τότε όλα παίρνουν κάποιο νόημα μέσα στην έλλειψη κάθε νοήματος. (…) (Νανοτεχνολογία)

(…) Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε. (…) (Κοσμοβιολογία)

(…) Γι’ αυτούς τους πόνους, λένε πως υπάρχει / μια θαυματουργή σκόνη που γινόμαστε. (…) (Αστρογεωλογία)

(…) Θεέ μου εσύ με θέλησες, και να, στ’ ανταποδίδω! (…) (Bιοτεχνολογία)

Κάτι επικίνδυνα κομμάτια / χάος / είν’ η ψυχή μου / που έκοψε με τα δόντια του ο Θεός (…) (Κβαντομηχανική)

(…) Φεύγετε για να φεύγουμε / Φεύγετε ν’ αχρηστέψουμε τις πόλεις. (…) (Πυρηνική Φυσική)

Σύνδρομο του συγγραφέα

Το ότι γράφω οφείλεται πότε σε μια μικρή μου ανεπάρκεια να ζήσω, πότε σε μια αφόρητη υπερεπάρκεια.

Τέχνες

Οι  Τέχνες, αυτές οι αρχαίες επιστήμες της ψυχής, είναι άχρονες. Δεν έχουν τίποτα καινούργιο να ανακαλύψουν, να αποκαλύψουν και να κομίσουν στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ο προορισμός τους, η δουλειά τους, είναι μόνο να συντηρούν τη συλλογική μνήμη. Οι συλλήψεις της δημιουργικής φαντασίας συντελούνται πάντα
στον μη γραμμικό χρόνο, γιατί, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει φαντασία- πρόκειται μάλλον για μια λειτουργία της αμφίδρομης μνήμης:
Ποτέ δε φανταζόμαστε κάτι- απλά, αιφνίδια, θυμόμαστε κάτι – κι η τέχνη συνθέτει αυτά τα κάτι σε άπειρες διαφορετικές εκδοχές.

Κι ανάμεσα στις τέχνες, η ποίηση, η πιο λιτή, η πιο εξειδικευμένη στη σύλληψη και στο χειρισμό τού μη ορατού, είναι αυτή η οποία αδιάκοπα κωδικοποιεί τη γνώση πριν απ’ τη γνώση – την ίδια γνώση που αποκαλύπτεται στον άνθρωπο σιγά σιγά μέσω της επιστήμης.

Τρέλα

Η τρέλα είναι ένα κουβάρι που, σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης των ειδών, μετάλλαξε ένα μικρό μέρος του και το αναπτύσσει στο χρόνο ως τεντωμένο σκοινί.
Το μέρος αυτό το ονομάσαμε Λογική και το χρησιμοποιούμε για να ακροβατούμε και να πορευόμαστε.

Φοβερή άσκηση ισορροπίας. Επειδή υποψιαζόμαστε ότι πάνω, κάτω και γύρω καραδοκεί το κενό, είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Αλλιώς, για ποιο λόγο θα αποφεύγαμε τόσο επιμελώς να ολοκληρώνουμε κοσμοθεωρίες και συλλογισμούς, αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας;

Τροφή

Τα  ερίφια κατεβαίνουν στη θάλασσα και γλείφουν αλάτι – χωρίς να το ξέρουν, έτσι νοστιμίζουν το κρέας τους για μας.

Εμείς, που είμαστε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, νοστιμίζουμε με την Tέχνη την ψυχή μας, για το Θεό.