Ναι, όσο πάει

Μορφή αλλάζει ο καιρός, η μοίρα και το σύννεφο-

Μύρισε Άνοιξη

Άρωμα, αεράκι

Μέλι πηχτό ευγνωμοσύνη

Κυλάει γύρη ύπνου στην πλαγιά-

(Παρόλ’ αυτά, ακόμα

Εκεί που προσπαθείς ν’ αναλυθείς σε όνειρο

Σηκώνεται βαρύς αέρας, πέντε η ώρα τα χαράματα-

Και πάλι κινδυνεύεις να ξυπνήσεις

Τρομαγμένος  

Να τρέξεις έξω απ’ τον ύπνο

Ως ον παράλληλο

Και να βρεθείς ξανά μέσα στη σκόνη σου

Να σε κατασπαράξει η Μεγάλη Άρκτος-

Μετά

Σε ψύχος πολικό

Να μείνει πάλι συλημένη η σιωπή

Και ό, τι μάταιο θησαύρισε-)

Και όμως, ναι

Μύρισε Άνοιξη

Σχεδόν ερήμην μας

Το φάσμα της   

Εισβάλει αθέατο με τις αθόρυβες φανφάρες του

Σάλπιγγες από κρίνους, μωβ χωνάκια

Τύμπανα στα στηθάκια των πουλιών-

Ουρλιάζουν, ξεφωνίζουν και τσιρίζουν τα χορτάρια

Τα άγνωστα ονόματά τους, τα μυριάδες,

Δηλώνοντας «παρών!» κι όλο ψηλώνουν-

Άηχοι ήχοι εκρήγνυνται     

Σε πανδαιμόνιο χρωμάτων

Αρχίζουν τόπους-τόπους να σπιθίζουνε

Πλήθη εφήμερων ευχών στο χώμα

Το βάραθρο του ουρανού ευρύνεται, μαζί του και το έλεος

Να μας χωρέσει πάλι όλους η συνείδηση η πλατυτέρα-

Μύρισε Άνοιξη-