Ανέβαινε ουράνιο τόξο στη συνείδηση που έπεφτε σε ύπνωση

Παίρναμε σχήμα σύννεφου πολύφορου

Τι ευφορία

Για δευτερόλεπτα ξανά

Οι άνθρωποί μας όλοι σε ανάπαυση, ψυχών συστάδα

Σε γραφικό, απλό Παράδεισο

Να τη σκιάζει ένας πεύκος με τις κάμπιες του, ως έννοια θεολογική

Και το εγώ ξανά σε στάση

Μισό και το εσύ στον λήθαργο σάλευε λίγο

Να βγει ή πιο βαθιά να βυθιστεί

Δαγκώνοντας επιφωνήματα

Και λέξεις νήπια με τα φωνήεντα μονάχα του αεί

Με διαρκές το τώρα, πλεγμένο στα κομμένα νήματα της μνήμης

Τα συγκρατώντας το θηρίο

Κάποια ιδέα μεγάλη, επιθετική, ακόμα καθισμένη στα φαρδιά λαγόνια της

Με έτοιμο το ελατήριο να τιναχτεί στο άλμα

Μετά

Στον ύπνο ξεσκεπάστηκαν, φάνηκαν μέλη υπεράριθμα

Σε κίνηση

Σπασμένα στη διάθλαση

Διαβρωμένα στο σκοτάδι, αποκαλύφτηκε     

Γλυπτό αρσενικό με το αρχαϊκό χαμόγελο

Και με δειλή την προβολή του δεξιού ποδιού στο μέλλον

Σε γνώρισα ξανά

Με έτρωγες απ’ το κεφάλι, δεν ξυπνούσα, σε διαμέλιζα

Σωθήκαμε­-

Άνοιξε τότε μια στιγμή ο χρόνος

Έλαμψε ξάφνου σπίθα κατανόησης

Μια ταραχή σηκώθηκε, θα ’ταν τα χόρτα τα ακοίμητα

Κάτω απ’ το χιόνι που ψηλώναν αδιάκοπα

Ν’ ακούγεται πάντα στους ύπνους, θρόισμα ευχών

……………………………………………………………..

Σε λίγο κάτι

Άφτερο αναλήφθηκε στη νύχτα

Αφήνοντας ίχνη λευκά και ανεξίτηλα στο μήκος των μηρών