Έμοιαζες πολυτραυματίας, έβγαινες από ερείπια

Ξανακρυβόσουν, αχ 

Σε τρόμαξα; Ποιος από όλους είσαι απόψε;

Πρόγονος; Ίσκιος; Εραστής κρυφός; Παιδί;

Καταλαβαίνω, είσαι όλοι, όλη η Ιστορία

Ντρέπεται για τον άνθρωπο, κρύβεται ο άνθρωπος

Μισός στον ύπνο πάντα και μισός στο θάνατο

Μούγκρισες, αναστέναξες, άδειασες

Έλαβες πάλι σχήμα, με πλησίασες

Καλώς τον – δεν σε γνώρισα αμέσως  

Προχθές μ’ είχες αφήσει

Σε άλλο αδιέξοδο του ύπνου, πού-

Είχαμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση

Θαρρώ, διαφωνούσαμε   

Ήταν γαλάζιος ο καρπός της γνώσης; Ήταν μήπως

Ένας τυχαίος εσωτερικός πλανήτης;

Με δάγκωνες σε δάγκωνα – ύστερα δεν θυμάμαι

Δεν έμαθα ποτέ τι μάθαμε

Τι θα γινόμασταν  

Ήξερα όμως πως στις έξι δυνατότητες,

Μόνο οι τρεις χαθήκαν.

Θυμάσαι ή πονάς;

Δέσε και πίεζε σφιχτά ετούτη την αδέσποτη στιγμή

Στο τέλος θα σταλάξει αγιασμός ή μνήμη

Τώρα, κρύψου και πάλι στα ερείπιά σου

Θα σ’ ακολουθήσω

Θα διαπλεύσουμε ξανά αθόρυβα το χρόνο

Ανάδρομα στον ρου των γεγονότων

Ρέουσα προσευχή – και, μη φοβάσαι

Στην επόμενη εικόνα

Αναδυόμαστε  και συνεχίζουμε αμφίβιοι  

Κυλώντας πάλι σαν κορμιά στα ανθισμένα σκότη-