XXXVII
Ξημέρωμα στο νου σου, στο δωμάτιο
Τινάζεται απ’ τον αόριστο της μνήμης το κοτσύφι
Αστράφτει μαύρα στον στιγμιαίο ενεστώτα
Σκίζει με συριγμό μεταξωτό τον συνεχή-
Αμέσως εμφανίζεται στην άλλη όψη, τη μεγάλη
Ασώματο, απλή ιδέα πτήσης
Ανατριχιάζει το φτερό όλων των άφτερων
Σηκώνεται νοτιάς
Κι αναρριπίζει αμμουδιές της έκστασης, και θάλασσες
Που τις βαθαίνουνε μισάνοιχτες, κάτασπρες αχιβάδες
Ψελλίζοντας αδιάκοπα: μπλε, μπλε-
Γαλάζια αραιώνοντας τον ύπνο σου
Όταν ξυπνήσεις, αν ξυπνήσεις
Θα ’ναι άνοιξη–
