«Και, άνοιξε τώρα τα μάτια» είπε, «είναι νύχτα

Ναι, ήταν νύχτα εξαρχής, θα είναι πάντα, όμως

Άνοιξέ τα

Δεν είδες τίποτα ακόμα, να κοιτάξεις κι άλλο

Στο σκοτάδι

Αν δεις προσεχτικά

Βλέπεις το τέλος όλων-»

Δεν τ’ άνοιγα, δεν ήθελα, θα οργιζόμουν, θα ξυπνούσα

Επέμεινε:

«Ξέρω, δεν είδες την αρχή

Στον νου σου δεν θα κλείσει η καμπύλη

Τι σημασία έχει, δεν υπάρχει

Δεν υπάρχεις, δεν την είδες-»

Έλεγε ψέματα, θυμόμουν και τρομάζω ακόμα

Εκείνη τη φιδίσια περισταλτική  

Κίνηση των γαλαξιών, τον συριγμό και το κροτάλισμα

Το αμνιακό υγρό, την θραύση, την πλημμύρα

Ήμουν εκεί απ’ την αρχή, την είδα

Ήτανε το ίδιο

Δεν θα άνοιγα τα μάτια –

Να: όλα τα πράγματα στη θέση τους ξανά-