Η ζωή είναι χαμένη υπόθεση, γιατί όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες πέφτουν πάντα σε αντιφάσεις.

                                                                                                       Π.Π. Πρώτη ύλη

Μάλιστα κύριοι…

Και πάλι ήμουν κι εγώ εκεί, ολόσωμος. Πότε συνειδητά, πότε παρά τη θέλησή μου. Και παρακολούθησα προσεχτικά, όσο μπορούσα, τα συμβάντα και τα μη συμβάντα εκείνης της σημαδιακής μέρας. (Σ.Σ. Όλες οι μέρες είναι σημαδιακές.)

Ας καταθέσω λοιπόν μια ποσότητα λεπτομερών, αμοντάριστων και σχολιασμένων παρατηρήσεων που έκανα, πιστεύοντας ίσως πως έτσι συμβάλλω στην κοινή μας προσπάθεια να διαλευκάνουμε κάπως αυτή την σκοτεινή υπόθεση.

 Ας αρχίσω από το πρωί:

 *     Ετοίμασα καφέ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης κούπας διάβασα 36           σελίδες από το «Η Φύση των πραγμάτων» του L.Watson.  

• Έμαθα πως τα αντικείμενα συσσωρεύουν «αναμνήσεις». Και μπορούν να τις αναμεταδώσουν. Πως όλα τα ετερόκλητα, άνευ αξίας, περίεργα πράγματα που μαζεύουμε είναι ατελείς «ιδέες» (notions) που, όταν τις προσέξει κάποιος, και μόνο το γεγονός της επιλογής, τους προσδίδει ή τους ξυπνά μια σειρά από ιδιότητες. (Σ. Σ. Γενικά, η ζωή είναι βαρύ φορτίο και πρέπει να το μοιράζουμε στο περιβάλλον μας.)  

• Κοίταξα με νέο σεβασμό την περίεργη κούπα μου. Είχε ήδη πάνω της τα ψυχικά αποτυπώματα του άγνωστου δημιουργού της, μιας απογοητευμένης πωλήτριας πολυκαταστήματος και της ευγενικής φίλης που μου τη χάρισε. Τώρα είχε και τα δικά μου, και φαινόταν ευχαριστημένη. Βρισκόταν κιόλας σε κατάσταση ζεν: συναισθανόταν πλέον κι αυτή πως είχε την χρηστικότητά της στο κενό της.

Γι αυτό και την γέμισα με δεύτερη δόση καφέ κι έβαλα στο βιβλίο, ως σελιδοδείκτη ένα χαρτάκι που έγραφε: Νόμιμη απόδειξη / Σύνολο Ευρώ 4.66 / Μετρητά 4.66 / Ποσότητα 003 / Αρ. Δελτ. 0034 / Σας Ευχαριστούμε πολύ. (Σ.Σ. Όλα είναι αποδείξεις. Δεν ξέρουμε για ποιο πράγμα ακριβώς, πάντως υπάρχουν παντού αποδείξεις.)  

• Έφαγα ένα αυγό βραστό, κάνοντας μελάτες σκέψεις περί του κοσμικού αυγού του Ησίοδου, και περί της κότας που έκανε το αυγό, και περί του αυγού που δεν θα έκανε την κότα. (Σ.Σ. Και που αν την έκανε – και δεν ήταν κότα αλλά αρσενικό, άρα άχρηστο-, τότε, αυτό θα συμπλήρωνε τον κύκλο της ζωής του σε 23 μέρες και μετά θα κατέληγε αλεσμένο, ως φύραμα για άλλες κότες ή πανέ, ως κοτομπουκιά για ανθρώπινες κότες.)  

• Σκέφτηκα πως οι πολύ σοβαροί χορτοφάγοι δεν τρώνε ούτε αυγά: κι αυτοί, όπως και οι πολύ σοβαροί χριστιανοί, πρεσβεύουν ότι η ψυχή «υλοποιείται» αμέσως μετά τη γονιμοποίηση, οπότε το βράσιμο ή η έκτρωση αντιστοίχως, είναι φόνος. (Σ.Σ. Βεβαίως, όταν ολοκληρωθεί το ον και αρχίσει να περπατάει σαστισμένο προς την μονίμως εμπόλεμη ζωή, δεν μιλάει πια κανείς για φόνο, αλλά για κρεατοπαραγωγή – αν πρόκειται περί μάχιμου κοτόπουλου ή για παράπλευρες απώλειες – αν πρόκειται περί άμαχου ανθρώπου.)  

• Βιάστηκα να εξαφανίσω τα ίχνη του εγκλήματος. Τα τσόφλια, ο προσωρινός εξωσκελετός αυτού του ασχημάτιστου όντος, έπεσαν στον σκουπιδοντενεκέ όπου συνωστίζονταν ήδη δεκάδες άλλα επιβαρυντικά στοιχεία.  

• Θυμήθηκα ότι στα παιδικά μου χρόνια δεν υπήρχαν σκουπίδια. Ο σκουπιδοντενεκές περιείχε μόνο –εκτός από κανένα τσόφλι αυγού- κανένα κονσερβοκούτι και μερικές φλούδες πατάτας. Τώρα αντιστοιχούν στον καθένα μας τόνοι απορριμμάτων ετησίως… Κυρίως από συσκευασίες οι οποίες, όπως ξέρουμε, είναι σχεδόν άφθαρτες – σχεδόν όσο και οι αιώνιες αξίες. (Διότι, όπως κι αυτές, σε φιλοσοφικό επίπεδο, μάλλον αξίζουν περισσότερο από εμάς, τα αναλώσιμα.). 

 Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε μεγάλη φασαρία κάτω στο δρόμο.

 Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα ένα κόκκινο αυτοκίνητο που είχε τρακάρει ένα άλλο, ακόμα πιο κόκκινο, αυτοκίνητο. Οι οδηγοί αντάλλαξαν πρώτα μερικά ερωτήματα υπαρξιακής αγωνίας (ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; / ποιος νομίζεις πως είσαι;) και μετά, τα στοιχεία τους. (Άρα υπάρχουν παντού και στοιχεία.)  

• Άκουσα το πρωινό δελτίο ειδήσεων. Περιελάμβανε εκτός από σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς και μερικές ένοπλες ληστείες, και διάγγελμα του πρωθυπουργού, ο οποίος κατάφερνε να μιλά απειλητικά με τρυφερή και λάγνα φωνή, λέγοντας ξύλινα λόγια.  

• Κατέφυγα, κάνοντας μια ελάχιστη κίνηση προς τα αριστερά,  στη σονάτα αρ. 301 για βιολί και πιάνο του Μότσαρτ και ανέρρωσα.  

Αργότερα, βρέθηκα στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου. (Σ.Σ. Μουλέν Ρουζ; Τι παράξενο όνομα για νεκροταφείο… Χμ, ίσως και να είναι σωστό: το νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου έμοιαζε πολύ με τους απέραντους χώρους μαζικής  διασκέδασης.).

Υπήρχε φοβερός συνωστισμός. Οι νεκροφόρες περίμεναν ουρά και οι παπάδες (που τους άκουγα από τα στεντόρεια μεγάφωνα) έψελναν σε γρήγορες στροφές συνεπτυγμένες εξόδιους ακολουθίες, μη προλαβαίνοντας να ξεβγάζουν τους νεκρούς.

Το αχανές οικοδομικό τετράγωνο ήταν απίστευτα πυκνοδομημένο. Οι καταστόλιστες προτελευταίες κατοικίες των νεκρών (Σ.Σ. o όρος «τελευταία κατοικία» είναι ανακριβής: το ενοίκιο καλύπτει τρία χρόνια ακριβώς, κι όχι την αιωνιότητα), απλώνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι.

Στο δε επίμηκες κυλικείο, αδιάκοπα, συντεταγμένες ομάδες πενθούντων έπιναν βιαστικά καφέδες, κι έβγαιναν από την έξοδο, κυνηγημένες από άλλες συντεταγμένες ομάδες πενθούντων που έμπαιναν από την είσοδο.  

• Επέστρεψα στο σπίτι χωρίς να παρατηρήσω άλλες ύποπτες κινήσεις στην πόλη.

• Κάθισα για λίγο στο γραφείο και ασχολήθηκα ατάραχα με την αλληλογραφία μου. Ήταν 3 λογαριασμοί, 1 απειλητική επιστολή από τράπεζα, ο τιμοκατάλογος μιας πιτσαρίας και το μενού μιας ψησταριάς. (Σ.Σ. Είχα πλέον εμπειρία: τίποτα απ’ όλα δεν ήταν αυτό που φαινόταν πως είναι.). Ένιωσα ευγνώμων που συμμετείχα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

   * Μεταμεσονυχτίως, παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με το παρελθόν και το μέλλον του πλανήτη, καθώς και μερικές σκηνές από κινέζικο τσίρκο: οι απίθανοι χορευτές-ακροβάτες εκτελούσαν απόλυτα πειθαρχημένα πολυπρόσωπα νούμερα.

(Σ.Σ. Λοιπόν, καλλιεργούμε μεν και αποθεώνουμε το εγώ μας, αλλά, παράλληλα, κάτι μας αναγκάζει να συμπεριφερόμαστε συχνά, και πάλι, ως κύτταρα κάποιου ασύλληπτου όλου.) 

• Τέλος, αποφάσισα να κοιμηθώ. Καθώς κουλουριαζόμουν κάτω απ’ τα σκεπάσματα σε εμβρυακή στάση, θυμήθηκα πως το Θείο, το Τσίμτσουμ, έχει συσταλεί για να δημιουργηθεί χώρος να υπάρξουν τα πράγματα, να συντελεστεί το Τικούν, η διαδικασία πρόσληψης των «όψεων» – που είναι τα αρχέτυπα των δημιουργημένων όντων και όλες οι κοσμικές ματαιότητες. 

(Σ.Σ. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται -σε κλίμακα- και στην φάση του ύπνου; Το Εγώ μας συστέλλεται και παραχωρεί χώρο στον κόσμο των συμβόλων τα οποία, δημιουργήματά μας εν πολλοίς, εκπέμπουν σήματα, μηνύματα, χιλιάδες αδιόρατες επισημάνσεις για τα εκατομμύρια αυτών που μας διαφεύγουν στην καθημερινότητά μας – και παίρνουν το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τον βομβαρδισμό των οποίων δεχόμαστε όλη μέρα στην άλλη μισή, την εν εγρηγόρσει ζωή μας. Και στη δεύτερη περίπτωση συνήθως, γίνεται το ίδιο: δημιουργείται σύγχυση ή επιτείνεται η υπάρχουσα, χάρη στην «πολυφωνία».). 

Αυτά λοιπόν ήταν τα στοιχεία που μπόρεσα να συγκεντρώσω για την συγκεκριμένη σημαδιακή μέρα. Αν πιστεύετε πως μπορούν να φανούν κάπου χρήσιμα, μπορώ να προσκομίσω εν καιρώ κι άλλα, από άλλες συγκεκριμένες σημαδιακές μέρες…

(Σ.Σ. Ίσως να μην έχει τελικά και μεγάλη σημασία το ότι η υπόθεσή μας είναι, έτσι κι αλλιώς, χαμένη.)

Ευπειθεστάτως

Π.Π.