Τα πρόσωπα ατάραχα στον ύπνο

Σαν εκμαγεία άγνωστων αγίων

Με ανιχνεύσιμα

Πανομοιότυπα σημάδια, ίδια

Και μαρτυρίου και μακαριότητας

Ατάραχα –

Όμως 

Κάτω απ’ το μαξιλάρι, το κρανίο ανοιχτό

Σε παρελθόν και μέλλον

Και χύνεται αθέατο ρυάκι η φαιά ουσία

Ν’ αρδεύει τα λησμονημένα και τα προρρηθέντα

Ξέρεις, καθρέφτης είναι

Κοίλος ή κυρτός ο ύπνος

Θρυμματισμένος, και σκορπά  

Από τα μέσα σου, γρατζουνισμένα, ματωμένα

Τον κόσμο επιστρέφοντας πάλι και πάλι

Και χωρίς απόδειξη

Και κάθε τόσο αστράφτει φλας

Για μια ασπρόμαυρη προσωρινή αιωνιότητα

Κι εικόνες ανεβαίνουνε χωρίς υπότιτλους – τα πρόσωπα

Χάρτινα εκμαγεία, ατάραχα –