Τι μένει

Τα ζώντα εμείς, που όλα κάποτε

Της γέννησης το θαύμα ζήσαμε

Για πάντα ζαλισμένα

Σε σύγχυση ακόμα από το συμβάν

Κι όσα το ακολούθησαν 

Λοιπόν 

 Τι μένει από όλη αυτή την ιστορία, την απίθανη;

Μετείκασμα, αντήχηση, εντύπωση, όλα

Ανακριβή, αναξιόπιστα, τυχαία

Σίγουρα παραποιημένα, λόγου χάρη, να 

Εκείνο το παλιό 

Το κοριτσάκι στο θρανίο δίπλα μου, τώρα 

Χωρίς μορφή και σχήμα, ούτε όνομα

Μονάχα το μολύβι με τη γόμα που κρατούσε-

Μα πού το χέρι, πού το γέλιο, πού η τάξη;

Μια μολυβιά στη μνήμη μοναχά, κι αυτή  

Μισοσβησμένη απ’ τη γόμα-

Μεγάλη μολυβιά, στραβή και φτάνοντας

Μέχρι τον διπλανό μου στο κρεβάτι, να

Χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς σφυγμό

Μονάχα τ’ όνομα, μα πού 

Πού η θερμότητα, πού η οσμή

Πού τα σκεπάσματα τα μάταια;

Ξεσκέπαστη ολόκληρη η πόλη

Και πού τα λόγια; Μόνο στο χαρτί- 

Λοιπόν, τι μένει;

Όλα. Και πού; Παντού

Παντού, όπως η σκόνη-