Την ποίηση τη σέβομαι υπερβολικά: όπως λέω συχνά, τη θεωρώ το μοναδικό μας άλλοθι για την παρουσία μας στον πλανήτη. Και αποφεύγω, όσο γίνεται, να επικαλούμαι το όνομά της επί ματαίω.

Τέλος πάντων, δεν είμαι αναμάρτητη – έχω διατυπώσει κι εγώ διάφορα θεωρητικά πράγματα. Το πιο σοβαρό ήταν αυτό που θα πω και τώρα – μια που, πιθανόν, πρόκειται για την άποψή μου:

Αν δούμε ως ζωντανό οργανισμό και ως σύνολο – όλη την ποίηση που έχει γραφτεί ποτέ – όπως το ήθελε ο Έλιοτ (και συμμερίζομαι αυτή την αντίληψη) – και δεχτούμε τη διαχρονικότητά της, καταλαβαίνουμε ότι, μ’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητα που καταργεί τη γραμμική, συμβατική ροή του χρόνου, η ποίηση μπορεί από μόνη της να αποκλείει την ύπαρξη μέλλοντος.

Έτσι είχα γράψει και δεν ήταν σοφιστεία: διατύπωνα με απαισιόδοξο τρόπο μια αισιόδοξη σκέψη.

Πάντως, συνέχιζα, αν ποτέ εκλείψει η Ποίηση, θα εκλείψει πριν από τους ποιητές – όπως τα άστρα πριν από το φως τους και οι ιδεολογίες πριν απ’ τους πιστούς τους.

Μπορεί να έχει ήδη εκλείψει, λέω τώρα, μερικά χρόνια μετά.  Αλλά δεν το ξέρουμε και δε θα το μάθουμε – τουλάχιστον οι παρούσες γενιές.

 Θα μπορούσα να καταθέσω αυτή την αρκετά σοβαροφανή άποψη  – και θα   κάλυπτα το θέμα.

Καθώς όμως τα έγραφα αυτά, δηλαδή τα επαναλάμβανα, μου ήρθε ξαφνικά  μια νέα ιδέα – με κάποια διαφορετική προσέγγιση. Και με έκανε να πιστέψω πως ίσως να υπάρχει μέλλον για την Ποίηση…

Σκέφτηκα το εξής: όλο και περισσότεροι γράφουν και διαβάζουν ποίηση και ενδιαφέρονται γι αυτή. Η ποίηση αγγίζει όλο και ευρύτερα στρώματα. Πού οφείλεται αυτό;

Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου βοήθησαν και βοηθούν δυο, παράλληλα εξελισσόμενα, φαινόμενα: πρώτον, οι όλο και πιο ποιητικοί στίχοι των τραγουδιών (κάθε είδους), και, δεύτερον, ο ελλειπτικός λόγος της γλώσσας της διαφήμισης.

Αυτές οι δυο «κοινωνικές πραγματικότητες» βρίσκονται πλέον σε συνεχή  αλληλεπίδραση  με την ποίηση: εκείνες μεν πλουτίζονται από το υλικό και τις τεχνικές της ποίησης, η ποίηση δε, ωθείται σε μια ανεπαίσθητη μεταλλαγή κατά την οποία το σημαίνον και κρυπτικό του ποιητικού λόγου γίνεται, αίφνης, οικειότερο προς το ευρύ κοινό. 

 Δεν είναι παράξενο που πολλοί ποιητές θητεύσαμε στη διαφήμιση, έστω για βιοποριστικούς λόγους, ή και γράψαμε στίχους για τραγούδια: (Γκανάς,  Καμπανέλης, Κακουλίδης, Λάζαρης, Δήμου -ο τελευταίος μάλιστα μεγαλούργησε και ως ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρείας – μετά την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής -, και θα έπρεπε να γράψει μονογραφία για τη σχέση ποίησης –διαφήμισης).

Για το τραγούδι, δε χρειάζεται να το αναλύσω. Για τη διαφήμιση, ίσως.

 Η δομή του διαφημιστικού μηνύματος η περιγραφή /παρουσίαση /προσφορά του προϊόντος μοιάζει πολύ με το «τούτον το ακαριαίον» της ποίησης.

Στην ποίηση, βέβαια, το προϊόν είναι η ψυχή μας. 

Εντάξει, σήμερα δεν πιστεύουμε πια ούτε στο προΐόν ούτε στο λόγο, αλλά η διαφήμιση  (όπως και η ποίηση) «πουλάει».

 Τώρα, που συνεχίζω να το σκέφτομαι, η Δημουλά δεν πέρασε από το επάγγελμα· όμως, η ποίησή της, η οποία έχει μια ευρεία αποδοχή στον κόσμο, διαθέτει τη διεισδυτικότητα της διαφήμισης: η «σαλεμένη» σύνταξη, η απροσδόκητη χρήση των επιθέτων – όλα τα κοινά χαρακτηριστικά του ποιητικού λόγου και του λόγου του «μηνύματος». (Γι αυτό, εξάλλου, μίλησα και για αλληλεπίδραση.)

 Προσφέρω αυτή την παρατήρησή μου προς σκέψη και συζήτηση για το μέλλον της Ποίησης, και κλείνω το θέμα διότι όταν κουβεντιάζουμε πολύ για την Ποίηση, έχω την εντύπωση πως η Ποίηση βαριέται και φεύγει…