Το ξέρατε πως ο Πάπας Γρηγόριος ο 9ος (ο οποίος, ως γνωστόν, είχε, όπως όλοι οι Πάπες, το αλάθητο,) με το διάγγελμά του, του 1233 αποφάσισε πως οι γάτες είναι όντα του κακού, όργανα του Σατανά, αποθηκευτικοί χώροι για τις υπερφυσικές δυνάμεις των μαγισσών κλπ. Άλλος ένας αλάθητος Πάπας, ο Ιννοκέντιος ο 8ος, λίγο αργότερα επιβεβαίωσε ότι οι γάτες όπως και οι μάγισσες είναι οι αγαπημένες του διαβόλου… Αυτό ήταν!
Όλες οι γάτες θεωρήθηκαν κι αυτές μάγισσες.
Οπότε, άρχισαν να διώκονται λυσσαλέα και η Καθολική εκστρατεία για την καθολική εξόντωσή τους διήρκεσε από τον Μεσαίωνα μέχρι τον 18 αι., εντασσόμενη πλέον στην Προτεσταντική διωκτική παράδοση (βλέπε Σάλεμ).
(Ευτυχώς, η Ορθόδοξη εκκλησία δεν είχε ποτέ τέτοιες επιδόσεις, ο βασανισμός και η θανάτωση των ζώων στα καθ’ ημάς επαφίενται αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία – που δεν έχει τον θεό της.)
Η εφευρετικότητα στους τρόπους θανάτωσης των γάτων στην Μεσαιωνική Ευρώπη, είναι αξιομνημόνευτη. Τις έπιαναν, τις βασάνιζαν φριχτά, τις έκλειναν σε τσουβάλια και βαρέλια, τις έκαιγαν, τις έπνιγαν, τις έβραζαν. Πολλές φορές τους χάραζαν ένα σταυρό στην ράχη και τις άφηναν να πεθάνουν από αιμορραγία, καθόσον μαζί με το αίμα τους έφευγαν και τα δαιμόνια. Κάποιος Γερμανός πυροτεχνουργός μάλιστα. ανακάλυψε έναν ακόμα πιο διασκεδαστικό τρόπο: έδενε ρουκέτες στις ράχες γάτων και τις εκτόξευε ως πυροτεχνήματα.
Η θανάτωση των γάτων δεν ήταν μόνο περιστασιακή αλλά είχε καθιερωθεί και ένα εορταστικό τυπικό: Καθαρή Δευτέρα και Πάσχα τις κρεμούσαν και τις έκαιγαν ψέλνοντας ύμνους.
Όλα αυτά τα ανεξήγητα, έχουν την εξήγησή τους: η γάτα ταυτίζεται πολλές φορές με τη γυναίκα.
Η προσωπικότητά της φαίνεται να συγκεντρώνει περίπου το ίδιο ποσοστό αντιφατικών ιδιοτήτων -προτερημάτων και ελαττωμάτων- που συγκέντρωσε ανά τους αιώνες και η προσωπικότητα της γυναίκας…
Και η γάτα( όπως και η γυναίκα), θεωρείται ταυτόχρονα: χαδιάρα – γκρινιαρόγατα, παιχνιδιάρα – επιθετική, καλόβολη – κακόβουλη, αξιολάτρευτη -αναξιόπιστη, αγχολυτική – επικίνδυνη, γοητευτική – ενοχλητική, σπιτόγατα – του δρόμου κλπ.
Στο γεγονός αυτό οφείλεται και η σκυλίσια μεταχείριση που η γάτα (όπως και η γυναίκα), έχει υποστεί (και υφίσταται πάντα) και από την κυνική κοινωνία αλλά και από τα ιερατεία.
Είναι λοιπόν φυσικό.
Η γάτα, αυτή η «εκστατική ψυχή», αυτός ο «παντογνώστης οδηγός» κατά την ανατολίτικη φιλοσοφία, όπως πολλοί ιδιοφυείς καλλιτέχνες, εφευρέτες κλπ., κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της στον πλανήτη, κινήθηκε πάντα μεταξύ της θεοποίησης και της δαιμονοποίησης, της λατρείας και του μίσους. Παρεξηγήθηκε, συκοφαντήθηκε κυνηγήθηκε, αλλά και υμνήθηκε υπέρμετρα.
Ας μην μπω σε άλλες λεπτομέρειες – όλα αυτά είναι γνωστά -τα ξέρουν κι οι γάτες…
(Γράφω αυτό το σημείωμα – συμμετοχή μου στο Γατοαφιέρωμα του Περί ου – γιατί θεωρώ ΚΑΙ τις γάτες Πρώτη Ύλη (και ψυχή) για το οτιδήποτε γράφω…)
Βιβλιογραφία: Γατολόγιο / Ελληνογατικοί και Γατοελληνικοί διάλογοι,
Γατοβιβλίο,
Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής.
