Η προφητεία του αετού

“ο νους μου πηαίνει  σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,

στον  ένδοξό μας Βυζαντινισμό”

Κ. Π. Καβάφης, “Στην εκκλησία”

O καβαλάρης που καμάκωσε τον δράκο,

τα δύο ράμφη με τις γλώσσες τις πυρρές σε ανατολή και δύση,

τα τρία στέμματα,

το  σκήπτρο και η σφαίρα στα γαμψόνυχά μου,

τα απλωμένα μου φτερά που μ’ έφεραν στην Τρίτη Ρώμη,

όλα κραυγάζουν μεγαλείο.

Το που εζήλωσαν λαοί μικροί, λαοί μεγάλοι,

μα προπαντός το γένος το ξανθό, που λέν’ κι οι προφητείες,

οι κληρονόμοι

του ένδοξού σας βυζαντινισμού

απ’ όταν ο Ιβάν ο Γ΄ Βασιλίεβιτς,

ο μέγας πρίγκιπας  της Μοσχοβίας,  

του Ιγκόρσκ, του Βιατσκ, του Περμ, του Βόλγα,

ο Βασιλεύς Ελέω Θεού  Πασών των Ρωσιών,

νυμφεύθηκε την κόρη του Θωμά Παλαιολόγου.

Κι ακούστε αυτό που θα σας πω, Γραικοί αγαπημένοι:

Υπομονή, κατά τις θείες βουλές,

τη Θεία και Αγία Οικονομία!

Αιώνιος ο Θεός και δοξασμένο το όνομά Του!

Μπροστά Του

ο χρόνος των ανθρώπων, ζωή μιας πεταλούδας.

Μακροθυμία, προπαντός!