[…] Όταν οι πολίτες έφευγαν με τα πλοία, το θέαμα σε άλλους προκαλούσε λύπη και σε άλλους θαυμασμό για την τόλμη, καθώς, ενώ αλλού έστελναν τις οικογένειές τους, οι ίδιοι άκαμπτοι στους θρήνους και στα δάκρυα και στα αγκαλιάσματα των γονιών τους περνούσαν απέναντι στο νησί της Σαλαμίνας. Μεγάλη θλίψη όμως προκαλούσαν και όσοι από τους πολίτες είχαν απομείνει πίσω εξαιτίας των γηρατειών τους.2 Είχε γεννηθεί στις ψυχές και μια γλυκιά συμπάθεια από τα ήμερα κατοικίδια ζώα τα οποία με ουρλιαχτά και λαχτάρα έτρεχαν πίσω από τ’ αφεντικά τους που έμπαιναν στα πλοία.3 Ανάμεσα σ’ αυτά αναφέρεται και ο σκύλος του Ξανθίππου, του πατέρα τού Περικλή, που μην μπορώντας να αντέξει τον αποχωρισμό από τον κύριό του, πήδηξε μέσα στη θάλασσα και κολυμπώντας κοντά στην τριήρη βγήκε στη Σαλαμίνα, όπου έχασε τις αισθήσεις του κι αμέσως έπεσε νεκρός. Αυτού του σκύλου τάφος λένε πως είναι το μέρος που δείχνεται ώς σήμερα και ονομάζεται «Κυνός σήμα». […]
Σημειώσεις: